Marmalade Radio Show # 07 (Playlist 23/04/2014 @ Music Society)

Mike Hart: Please Bring Back The Birch For The Milkman

Medicine Head: All For Tomorrow

Beau: Sleeping Town

Beau: Welcome

Tractor: Ravenscroft’s 13 Bar Boogie

Shy Limbs: Reputation

King Crimson: In The Wake Of Poseidon

Crippled Black Phoenix: Northern Comfort

The Junipers: Paint The Ground

Glenn Jones: From A Forgotten Session

Nigel Mazlyn Jones: When Rivers Run

Sons Of Champlin: Why Do People Run From The Rain

BoAnders Persson: India

Parson Sound: India (Slight Return)

Trad Gras Och Stennar: Svarta Parla

S T Mikael: Time Caravan

nick nicely: 49 Cigars

Frank Zappa: 20 Small Cigars

Mahavishnu Orchestra: A Lotus On Irish Streams

June Tabor: No Man’s Land

Robin Williamson: For Three Of Us

Bill Fay: Garden Song

Blonde On Blonde: Castles In The Sky

Bob Dylan: I Want You

Cisco Houston: St. James Infirmary

Paul Clayton: Who’s Gonna Buy You Ribbons When I’m Gone

Fairport Convention: Farewell, Farewell

Bo Anders Persson (Stockholm’s Genius): Trees, Grass, Stones, Potatoes, Onions and Carrots

 

Ο BoAnders Persson ζει στα περίχωρα της Στοκχόλμης και καλλιεργεί ο ίδιος το φαγητό του: «πατάτες, κρεμμύδια, κολοκύθες, καρότα, οτιδήποτε ευδοκιμεί σ’ αυτά τα μέρη». Σε αντίθεση με πολλούς μουσικούς που καλλιέργησαν μέσα στα χρόνια υπέρμετρες φιλοδοξίες, είναι χαρούμενος με τη ζωή του και με τα πράγματα που ως τώρα έχει κάνει.

Η μουσική του Bo Anders θα μπορούσε να έχει αλλάξει τη ζωή πολλών ανθρώπων. Ταυτόχρονα θα άλλαζε και τον τρόπο που αντιλαμβάνονταν τη μουσική, το σύμπαν και τα πάντα, μόνο που στο πέρασμα του χρόνου δεν ήταν τόσο πολλοί αυτοί που άκουσαν τη μουσική του.

Όταν προσπάθησε στα παιδικά του χρόνια να σπουδάσει μουσική απογοητεύτηκε γρήγορα και τα παράτησε, θεωρώντας τον εαυτό του ατάλαντο. Όταν όμως έφτασε στη Στοκχόλμη ο μινιμαλιστής συνθέτης Terry Riley και ο Bo Anders βρέθηκε να συμμετέχει στη σκηνή παίζοντας ένα μικρό μέρος στα πλήκτρα από το αριστούργημα του Riley In C, άλλαξε ο τρόπος που αντιλαμβανόταν τη μουσική και κυρίως τον εαυτό του σε σχέση με αυτήν.

Το 1967 δημιούργησε τους Pärson Sound, που ήταν περισσότερο ένα όχημα έκφρασης παρά ένα συγκρότημα με σταθερά μέλη. Ο Persson έστηνε μικρά σύνολα, από ντουέτα μέχρι κουιντέτα, έδινε μια πρώτη μουσική ιδέα και οι μουσικοί αυτοσχεδίαζαν. Μπορεί οι επιρροές του να έρχονταν από τον Terry Riley, τον John Cage, τον La Monte Young ή τον Luciano Berio, ο καταλύτης όμως του ύφους των Pärson Sound πέρα από τον μινιμαλισμό, ήταν η ψυχεδέλεια, όχι όμως όπως την ξέρουμε ως μέρος της rock αισθητικής, αλλά ως πνευματική κατάσταση. Μία ψυχεδελική οπτική που συνδεόταν με την free jazz και την ωμή αισθητική του ιαπωνικού Θεάτρου Νο.

Οι Pärson Sound δεν κυκλοφόρησαν τίποτα στα δύο χρόνια που έδρασαν. Ο Persson όμως κυκλοφόρησε το 2001 ένα διπλό cd που περιελάμβανε πολλές ηχογραφήσεις του σχήματος, ή καλύτερα των σχημάτων, που τους αποτελούσαν. Πρόσφατα κυκλοφόρησε από την Subliminal Sounds ένα τριπλό βινύλιο με τις ηχογραφήσεις αυτές.

Ο Persson κυκλοφόρησε το 1967 ένα lp μαζί με τον Folke Rabe που είχε τον τίτλο Was??/Proteinimperialism και μάλιστα το κυκλοφόρησε από την Wergo, μία δισκογραφική εταιρεία που ειδικευόταν σε αυτό που αργότερα ονομάστηκε ηλεκτροακουστική avant garde. Φυσικά ο δίσκος ακούστηκε μόνο από τους φανατικούς του είδους και θα έλεγε κανείς ότι η ψυχεδελική οπτική του δυσκόλεψε τους πιουρίστες.

Οι συνεργάτες του ήταν -για κάποιους, ευτυχώς- αρκετά λιγότερο προσανατολισμένοι στην χαλαρή φόρμα απ’ ό,τι ο ίδιος. Έτσι, η κυκλοφορία του Sov Gott Rose-Marie από τους International Harvester ήταν αρκετά πιο συμβατική. Όμως σύντομα τα πράγματα αποκαταστάθηκαν και το Hemåt που κυκλοφόρησε υπό το όνομα των Harvester ήταν βαθιά αβαντγκαρντίστικο.              

Ένας από τους δίσκους που έκαναν ιδιαίτερη αίσθηση (σε καλλιτεχνικό επίπεδο) ήταν το Reportage: Spela Själv, ένα είδος field recording, στο οποίο ο Persson έβαζε μουσικούς σε ένα δωμάτιο με μουσικά όργανα και ηχογραφούσε τα αποτελέσματα.

 

Αν και ο Bo Anders Persson πειραματιζόταν έντονα με τα πλήκτρα, το φλάουτο και τις ανάποδες ταινίες, το βασικό του όργανο ήταν η κιθάρα. Στο πιο συμβατικό και το πιο γνωστό από τα σχήματα με τα οποία συνδέθηκε, ήταν ο μοναδικός κιθαρίστας. Οι Träd, Gräs Och Stenar (Trees, Grass And Stones) ήταν μια από τις πιο σημαντικές psych-prog μπάντες της Σουηδίας. Δημιουργήθηκαν το 1969, κυκλοφόρησαν τέσσερα σπουδαία albums μέχρι το 1972, διασκεύασαν Stones (ένα απίστευτο Satisfaction), Hendrix (ένα φοβερό All Along The Watchtower) και δεν άφησαν φεστιβάλ για φεστιβάλ που να μην παίξουν. Όπως συνέβαινε με πολλά σχήματα της βόρειας Ευρώπης, περισσότερο ενδιαφέρονταν για τις ζωντανές εμφανίσεις παρά για τις ηχογραφήσεις. Έτσι, οι δίσκοι τους ήταν μια προσπάθεια να μεταφέρουν το κλίμα των συναυλιών τους. Πρόκειται όμως για τέσσερις δισκάρες με σημαντικότερη ίσως την πρώτη ομώνυμη δουλειά τους, στην οποία ο Bo Anders αναφέρεται ως το πράσινο album. Οι Träd, Gräs Och Stenar επανεμφανίστηκαν στα zeros και ανάμεσα στα άλλα κυκλοφόρησαν και έναν πολύ όμορφο δίσκο το 2009 με τίτλο Homeless Cats. Ο Bo Anders είχε δηλώσει ότι θα αποχωρούσε από την μπάντα, όμως μέσα σε δύο χρόνια πέθαναν δύο μέλη του συγκροτήματος, με αποτέλεσμα να πάψουν να υπάρχουν.

                  

 

Με τις επανεκδόσεις των cd των Träd, Gräs Och Stenar να κυκλοφορούν, με το διπλό cd των Pärson Sound να είναι ακόμη διαθέσιμο αλλά και να επανακυκλοφορεί σε τριπλό περιορισμένο βινύλιο, η δουλειά του 77χρονου (!) σήμερα Bo Anders Persson είναι γενικά προσβάσιμη. Αν συμπεριλάβουμε δε και το ολοκαίνουργιο Love Is Here To Stay, ένα διπλό lp / μονό cd που κυκλοφόρησε μόλις από τη Subliminal Sounds με ακυκλοφόρητο υλικό από όλα τα σχήματα και όλες τις προσωπικές του αναζητήσεις, μπορούμε να αποκτήσουμε μια πλήρη εικόνα για τη μεγάλη του προσφορά στη μουσική. Θα μπορούσατε άραγε να σκεφτείτε κάποιον άλλο μουσικό τόσο σημαντικό, που να μπορεί να δώσει στις αρχικές μινιμαλιστικές επιρροές του Terry Riley την trippy αισθητική των Ash Ra Tempel (εποχή Schwingungen) και το twist του Captain Beefheart και μάλιστα με τόσο προσωπικό τρόπο;

Marmalade Radio Show # 06 (Playlist 09/04/2014 @ Music Society)

Mary Hopkin: Those Were The Days

The Beatles: While My Guitar Gently Weeps

Radha Krisna Temple: Govinda

George Harrison: Drilling A Home

The Beau Brummels: These Boots Are Made For Walking

Gandalf: Nature Boy

Will-O-The Wisp: Hang On To A Dream

Axis: Ela Ela

Mountain: Theme From An Imaginary Western

Greenslade: Spirit Of The Dance

Yes: Madrigal

Dream Theater: Surrounded

Black Sabbath: Paranoid
Cathedral: Equilibrium

Villagers Of Ioannina City: Τι Κακό

The Strypes: You Can’t Judge A Book By It’s Cover

Temples: The Golden Throne

Dukes Of Stratosphear: Your Gold Dress

Pink Floyd: See Emily Play

Syd Barrett: Dark Globe

Syd Barrett: If It’s In You

Devendra Banhart: Shabop Shalom

Elliott Smith: Between The Bars

Gram Parsons: Wheel Of Fortune

Alan Parsons: Cask Of Amontillado

Porcupine Tree: The Moon Toches Your Shoulder

Incredible Expanding Mindfuck: Headphone Dust

Krautzone: Deep Space Chants

Ο Dave Schmidt, γνωστός μας και ως Sula Bassana είναι ένας ιδιαίτερα πολυπράγμων κύριος. Πρώτα απ’ όλα παίζει όλα τα όργανα που θα χρειαζόταν κανείς για να αναπαράξει τον ήχο του βαθέος διαστήματος, όπως μας το δίδαξαν οι πρόγονοί του στο χώρο του Krautrock ή καλύτερα της Kosmische Musik. Παίζει τύμπανα, μπάσο αλλά τα όργανα που αγαπάει πιο πολύ είναι τα πλήκτρα και η κιθάρα. Από το 1985 ή το 1986 (ούτε ο ίδιος δεν είναι βέβαιος) που ανέβηκε για πρώτη φορά στη σκηνή έχει συμμετάσχει σε δεκάδες σχήματα. Οι Solaris, οι Liquid Visions, οι Weltraulstaunen, οι Space Shuttle Pilots, οι Psychedelic Monsterjam, οι Suedstern 44, οι Alice Dog, οι Interkosmos, οι Zone Six είναι μόνο μερικά από αυτά.

Η πιο επιτυχημένη ως τώρα μπάντα του μαζί με τους Zone Six είναι οι Electric Moon, αλλά και οι δίσκοι που έχει βγάλει μόνος του ως Sula Bassana. Αν προσπαθήσει κανείς να καταγράψει τη δουλειά του Schmidt, το πιθανότερο είναι να τα παρατήσει στα πρώτα είκοσι λεπτά. Πρόκειται για μια αχανή δισκογραφία που εκτός από τα LP και τα CD περιλαμβάνει και μερικές δεκάδες, αν όχι εκατοντάδες CD-R καθώς και συμμετοχές σε δίσκους άλλων σχημάτων. Σα να μην έφταναν όλα αυτά, ο Γερμανός μουσικός έχει παίξει πάνω στη σκηνή με σχήματα όπως οι Oeresund Space Collective, ο Damo Suzuki, οι Electric Orange και οι Seid.

 

Επιπλέον, έχει και μία από τις πιο σημαντικές δισκογραφικές εταιρείες που ασχολούνται με τη σύγχρονη ψυχεδέλεια και το krautrock, την Sulatron Records που έχει κυκλοφορήσει μερικούς εξαιρετικούς δίσκους τα τελευταία χρόνια.

Το πιο πρόσφατο project του Dave Schmidt είναι οι Krautzone, ένα σχήμα στο οποίο συμμετέχουν πέρα από τον ίδιο, που εδώ επιλέγει τα synths, και οι Komet Lulu (Electric Moon, Zone Six) στα drums, Modulfix (Zone Six, Spacelords) στα πλήκτρα, Rainer Neeff (Pancakes, Zone Six) στην κιθάρα, Onkel στο μπάσο και Baba Lali σε κάτι που το συγκρότημα περιγράφει ως παραγωγή κοσμικής ατμόσφαιρας και χορός.

Το πρώτο πράγμα που μου έκανε εντύπωση παίρνοντας στα χέρια μου τον πρώτο τους δίσκο, το “Kosmische Rituale”, ήταν ένα είδος συνάφειας που ένιωσα να έχει το εξώφυλλό του με το πρώτο album των Ash Ra Tempel. Δεν πρόκειται για ένα είδος μίμησης ή προσπάθειας αναπαραγωγής του εξωφύλλου των Tempel, αλλά για ένα είδος κοινής οπτικής, προφανώς για μια αίσθηση ότι οι δύο μπάντες ανήκουν στον ίδιο περίπου κόσμο.

 

Το ίδιο συμβαίνει και στο περιεχόμενο του album. Η αίσθηση κοινών κοσμικών αναζητήσεων είναι παρούσα, αλλά επί της ουσίας η μουσική των Krautzone βρίσκεται πολύ πιο κοντά στο ύφος των πρώιμων Pink Floyd, των αρχικών Tangerine Dream, ίσως και με μια κάποια ιδιαίτερη σχέση με τους Hawkwind της πρώτης και διαστημικότερης εποχής.

Τρία μεγάλα σε διάρκεια κομμάτια, που έχουν προκύψει αυτοσχεδιαστικά, τρεις συνθέσεις που μοιάζουν να έρχονται κατευθείαν από το εξώτερο διάστημα περιγράφοντας όλες τις τελετουργίες που μπορεί να βάλει ο νους του φανατικού ακροατή της ψυχεδέλειας και του krautrock.

Άκουσα και ξανάκουσα αυτόν τον δίσκο και ομολογώ ότι ταξίδεψα στον χωροχρόνο. Το καφέ βινύλιο με τις μαύρες πινελιές βοήθησε ιδιαίτερα έτσι όπως το έβλεπα να γυρίζει στις 33 στροφές. Άλλη βοήθεια -φυσική ή χημική- δεν κρίθηκε απαραίτητη. But you can think about it…(Πρωτοδημοσιεύθηκε στο www.progrocks.gr)

Marmalade Radio Show # 05 (Playlist 02/04/2014 @ Music Society)

Birth Control: The Work Is Done

Rob Jo Star Band: Rob Jo Star Band

Jon Duindam: Happiness And Tears

Trio Dag: Jutro Jednog Fauna

Ακρίτας: Της Ζωής Η Πρώτη Μου Σταλιά

Σταύρος Λογαρίδης: Σνιφ Σνιφ

Γιώργος Θεοδωράκης: No Name

Paul Roland: Cairo

Al Simones: Sinsemilla Mornong

ST Mikael: Did You Feel?

Many Bright Things: 4 A.M.

Kaminumada Yohji: Kokoro Ni Yuiba

Mops: White Rabbit

Karmen Maki: And You

Apryl Fool: Another Time

Kimio Mizutani: Path Through Haze

Ash Ra Tempel: Look At Your Skin

Baumstam: Sunny Sky

Jupiter Sunset: Two Castles

Jack White: High Ball Stepper

Schnauser: Lovely Money

Junipers: Gordie Can’t Swim

Apricot: Mind Your Head

Mona & Maria: Babyflowers

Gazpacho: The Wizard Of Atlai Mountains

Paice, Ashton, Lord: Ghost Story

Dodson And Fogg: giving Folk an Acid touch

 

Το όνομα Dodson And Fogg σε συνδυασμό με τον τίτλο αυτού του κειμένου, παραπέμπει αναμφίβολα σε κάποιο folk ντουέτο με ψυχεδελικές τάσεις. Ως προς το ιδίωμα, είμαστε σωστοί. Το μόνο παράξενο είναι ότι δεν πρόκειται για ντουέτο, αλλά για solo project ενός πολυτάλαντου κυρίου από το Leeds που δε λέγεται ούτε Dodson ούτε Fogg. Λέγεται Chris Wade.

Αν ψάξει κανείς τις ασχολίες του Wade, θα συμπεράνει ότι αυτός ο άνθρωπος έχει βρει τον τρόπο να επιμηκύνει το χρόνο, ώστε να τα προλαβαίνει όλα. Δεν εξηγείται διαφορετικά να είσαι μόλις 29 ετών και να έχεις κυκλοφορήσει έξι βιβλία πεζογραφίας, δέκα μη λογοτεχνικά βιβλία, τρεις ποιητικές συλλογές, να βγάζεις ένα underground fanzine, να σχεδιάζεις για comics, να στήνεις παραστάσεις με κωμικούς και να αρθρογραφείς με θέματα που αφορούν στον κινηματογράφο, τη μουσική και την τέχνη γενικότερα. 

Επειδή πραγματικά θα χρειάζονταν μερικές δεκάδες σελίδες για να δούμε αναλυτικά όλα όσα έχει κάνει ο Wade εκτός δισκογραφίας και μουσικής, κάνω μια μικρή προσωπική επιλογή από τη δουλειά του. Αναμφίβολα, το fanzine Hound Dawg έχει ξεχωριστό ενδιαφέρον. Ξεκίνησε ως διαδικτυακό δωρεάν pdf και ασχολιόταν με τη μουσική, τον κινηματογράφο και τα comics. Εκεί, ο Wade βρήκε την ευκαιρία να πάρει συνεντεύξεις από συγκροτήματα όπως οι Kinks, οι Black Sabbath, οι Jethro Tull, οι Vevlvet Underground. Για τους Kinks, τους Sabbath, τους Incredible String Band έβγαλε και βιβλία. Ένα από τα πιο σημαντικά βιβλία του είναι το Cat Profiles που έγραψε μαζί με την Linzi Napier με εισαγωγή από τον Ian Anderson των Jethro Tull.

  

Επειδή πέρα από τις γάτες αγαπάει και τα φαντάσματα και τα ζόμπι, έχει γράψει ένα βιβλίο με Αληθινές Ιστορίες Φαντασμάτων από την περιοχή του Leeds και μία νουβέλα με ζόμπι που πήρε πολύ καλές κριτικές και λέγεται Promiscuville: Rise Of The Dead. Μάλιστα το περιοδικό The Void συνέκρινε τη γραφή του με αυτή του Stephen King. 

Το απίστευτο είναι ότι ξεκίνησε τους Dodson And Fogg μόλις το 2012, μάλιστα στα τέλη της χρονιάς και μέχρι τώρα έχει κυκλοφορήσει τέσσερα albums, τρία singles και στις επόμενες μέρες κυκλοφορεί το νέο του album με τίτλο “After The Fall”. Αν καθίσεις προσεκτικά να ακούσεις τους ως τώρα δίσκους του, θα συμπεράνεις ότι είναι αρκετά καλοί. Αν πάλι φτιάξεις μια συλλογή από τα τραγούδια που έγραψε στα δύο αυτά χρόνια, θα έχεις ένα εξαιρετικό διπλό cd ή ένα απολύτως αριστουργηματικό μονό.

Όλες οι δουλειές που γίνονται από τον Chris Wade γίνονται στη λογική του DIY και μάλιστα θεωρήθηκε από το εμβληματικό περιοδικό της ψυχεδέλειας Shindig! ο καλύτερος καλλιτέχνης που τα κάνει όλα μόνος του. Πήρε σπουδαία κριτική ακόμη και από το πολύ απαιτητικό Ptolemaic Terrascope και τραβά αναμφίβολα προς τη δόξα.

 

Γερές δόσεις folk με πολλή ακουστική κιθάρα, μια αρκετά ψυχεδελική οπτική και συνεργασίες που σε στέλνουν αδιάβαστο: Celia Humphris (ναι, από τους Trees), Nik Turner (σωστά, από τους Hawkwind), Judy Dyble (αυτή από τους Fairport Convention και τους Trader Horne), Alison O’Donell (των Mellow Candle), Krzysztof Juszkiewicz (από τους Skin Alley), ένας φοβερός τύπος που παίζει sitar και λέγεται Ricky Romain και αυτοπροσώπως η ίδια η Scarlet Rivera, η μακρυμαλλούσα που έπαιζε βιολί στο “Desire” του Dylan. Οι δύο τελευταίοι ξεκινούν τη συνεργασία μαζί του στο “After The Fall” και παίζουν στο κομμάτι που προμοτάρει ο Chris, το “You Are An Island” με σπουδαία αποτελέσματα.

Όλα δείχνουν ότι το πέμπτο album των Dodson And Fogg θα είναι και το καλύτερο. Κι αυτό, γιατί ο Wade αποφάσισε να περιμένει έξι ολόκληρους μήνες (!) πριν το κυκλοφορήσει. Δυσκολεύομαι να φανταστώ τι θα μπορούσε να κάνει αυτός ο νεαρός αν αποφάσιζε να συγκεντρωθεί σε μία μόνο τέχνη (ας πούμε τη μουσική) και να έβγαζε δίσκους κάθε δύο χρόνια («όπως κάνουν όλοι οι συνάδελφοι με πείρα», που θα έλεγε και ο Σαββόπουλος). Σε κάθε περίπτωση, αξίζει πολύ να ψάξετε τώρα που είναι ακόμη νωρίς τη δουλειά του (http://wisdomtwinsbooks.weebly.com/dodson-and-fogg.html). Ότι έχει πολλά να προσφέρει είναι βέβαιο. Αρκεί να μη χαθεί στο χάος των ενασχολήσεών του.