Πρόκειται για την Sonja Kristina Linwood
που έγινε η φωνή (και το sex symbol) των Curved Air, ενός σχήματος που
ταλαιπωρήθηκε πολύ από διαφωνίες μεταξύ των μελών του, δίνοντας την ίδια
στιγμή μερικούς σπουδαίους δίσκους, ειδικά από το 1970 μέχρι το 1975.
Οι Curved Air δημιουργήθηκαν ως Sisyphus
το 1968 και μάλιστα έγραψαν τα πρώτα τραγούδια τους με το όνομα αυτό. Ο
τότε manager τους, ο Mark Hanau, σύστησε στον βιολιστή Darryl Way και
στον κιμπορντίστα αλλά και κιθαρίστα Francis Monkman τη νεαρή Sonja
Kristina, άλλαξαν το όνομά τους σε Curved Air (από τον δίσκο του Terry
Riley “A Rainbow In Curved Air”), υπέγραψαν στο αμερικάνικο τμήμα της
Warner και ξεκίνησαν την καριέρα τους.
Οι μουσικοί που αποτελούσαν τους Curved
Air, ειδικά ο Darryl Way και ο Monkman, είχαν κλασικές μουσικές σπουδές
με αποτέλεσμα οι αναζητήσεις τους να τους οδηγούν στον κόσμο του
progressive. Η Sonja Kristina από την άλλη, κινείτο περισσότερο στον
χώρο της folk. Μάλιστα, επρόκειτο να αντικαταστήσει την Sandy Denny όταν
εκείνη έφυγε από τους Strawbs. Η συνεργασία δεν ευοδώθηκε τελικά, καθώς
εμφανίστηκαν μόνο μια φορά στη σκηνή και δεν ηχογράφησαν τίποτα. Είναι
χαρακτηριστικό όμως ότι ο Dave Cousins, κιθαρίστας των Strawbs
γοητεύτηκε ιδιαίτερα από την Sonja Kristina και έγραψε για εκείνη ένα
ποίημα με τίτλο “Silver Smile”, που εκδόθηκε το 1993 στην ποιητική του
συλλογή “The Bruising Of Hearts, The Losing Of Races” το 1993.
Ο
ήχος των Curved Air, ειδικά στα πρώτα (και σημαντικότερα) albums
βασιζόταν ακριβώς σε μια σειρά διασταυρώσεων: ο Way έπαιζε με κλασικό
τρόπο ένα ηλεκτρικό βιολί, ο Monkman έσπερνε δαιμόνια αυτοσχεδιασμού
στην απόλυτα πειθαρχημένη μουσική οπτική του Way (γι’ αυτό άλλωστε και
διαφώνησαν με αποτέλεσμα την αποχώρηση του Monkman) και η Sonja Kristina
τραγουδούσε folk σ’ ένα progressive περιβάλλον που γινόταν όλο και πιο
ηλεκτρικό.
Θα έλεγε κανείς ότι μια μπάντα που έχει
να αντιμετωπίσει διαφορετικές οπτικές στο εσωτερικό της ή θα
μεγαλουργούσε ή θα διαλυόταν. Οι Curved Air τα κατάφεραν και τα δύο:
κυκλοφόρησαν τρεις σπουδαίους δίσκους μέχρι το 1972 (“Airconditioning”[*],
“Second Album” και “Phantasmagoria”), ένα σπουδαίο “Live” το 1975,
διαλύθηκαν και ξαναφτιάχτηκαν αρκετές φορές και άλλαξαν άπειρα μέλη στο
πέρασμα του χρόνου, δυστυχώς παρακμάζοντας ταυτόχρονα.
Λίγοι γνωρίζουν ότι η μπάντα υπάρχει
ακόμη και μάλιστα ετοιμάζει δίσκο που θα κυκλοφορήσει μέσα στην Άνοιξη
με την Sonja Kristina αλλά χωρίς τον Way (είχαμε γράψει στο ProgRocks.gr
για το ευχάριστο νέο εδώ).
Ακόμη λιγότεροι γνωρίζουν ότι ο Stewart Copeland των Police έπαιξε μαζί
τους το 1975-1976 και ελάχιστοι ότι ο Stewart και η Sonja Kristina
έγιναν ζευγάρι, παντρεύτηκαν το 1982 και έμειναν μαζί μέχρι το 1991.
Μάλιστα ο Copeland ήταν αυτός που έπαιξε τον σημαντικότερο ρόλο στη solo
καριέρα της Sonja Kristina. 
Από
το 1980 μέχρι το 2005, η Linwood κυκλοφόρησε πέντε δίσκους, που δεν
παρουσίαζαν μεγάλο ενδιαφέρον για το κοινό του progressive και της folk.
Ειδικά στην αρχή της καριέρας της επηρεάστηκε ιδιαίτερα από τον
Copeland και δεν δίστασε να προσθέσει αρκετά punk και μετα-punk
στοιχεία, που την έκαναν να φέρνει στο μυαλό την Joan Jett ή τις
Go-Go’s. Σε κάθε δίσκο της όμως υπάρχουν διαμαντάκια.
Στο πρώτο της album, που
επανακυκλοφόρησε πολύ πρόσφατα από την Angel Air υπάρχει για παράδειγμα
ένα σπουδαίο τραγούδι. Λέγεται “Colder Than A Rose In Snow” και
φιλοξενεί το βιολί του Darryl Way.
Οι παλιές αγάπες πάνε στον Παράδεισο
αλλά επιστρέφουν κιόλας. Έτσι, περιμένω τόσο το νέο album των Curved Air
όσο και τις επανεκδόσεις των υπόλοιπων δίσκων της Sonja Kristina που
υποψιάζομαι ότι ετοιμάζει η Angel Air. (Δημοσιεύτηκε πρώτα στο www.progrocks.gr)
[*] Το ντεμπούτο των Curved Air κυκλοφόρησε το Νοέμβριο του 1970 και ήταν το πρώτο picture disc στην ιστορία της μοντέρνας δισκογραφίας, σε περισμένη έκδοση 10.000 κομματιών (φωτο). Η συγκεκριμένη τεχνολογία ήταν ακόμα σε εμβρυικό στάδιο και αυτό είχε ως αποτέλεσμα έναν επιφανειακό θόρυβο. Για το λόγο αυτό το “Airconditioning” επανακυκλοφόρησε σε συμβατική μορφή βινυλίου με τη φωτογραφία του picture disc στο εξώφυλλο. Το συγκεκριμένο σχέδιο, το οποίο ανήκει στον Mark Hanau, τότε manager της μπάντας, κέρδισε το ειδικό βραβείο “Best Album Art” από το περιοδικό New Musical Express (UK) το 1971.
No comments:
Post a Comment