Marmalade Radio Show # 07 (Playlist 23/04/2014 @ Music Society)

Mike Hart: Please Bring Back The Birch For The Milkman

Medicine Head: All For Tomorrow

Beau: Sleeping Town

Beau: Welcome

Tractor: Ravenscroft’s 13 Bar Boogie

Shy Limbs: Reputation

King Crimson: In The Wake Of Poseidon

Crippled Black Phoenix: Northern Comfort

The Junipers: Paint The Ground

Glenn Jones: From A Forgotten Session

Nigel Mazlyn Jones: When Rivers Run

Sons Of Champlin: Why Do People Run From The Rain

BoAnders Persson: India

Parson Sound: India (Slight Return)

Trad Gras Och Stennar: Svarta Parla

S T Mikael: Time Caravan

nick nicely: 49 Cigars

Frank Zappa: 20 Small Cigars

Mahavishnu Orchestra: A Lotus On Irish Streams

June Tabor: No Man’s Land

Robin Williamson: For Three Of Us

Bill Fay: Garden Song

Blonde On Blonde: Castles In The Sky

Bob Dylan: I Want You

Cisco Houston: St. James Infirmary

Paul Clayton: Who’s Gonna Buy You Ribbons When I’m Gone

Fairport Convention: Farewell, Farewell

Bo Anders Persson (Stockholm’s Genius): Trees, Grass, Stones, Potatoes, Onions and Carrots

 

Ο BoAnders Persson ζει στα περίχωρα της Στοκχόλμης και καλλιεργεί ο ίδιος το φαγητό του: «πατάτες, κρεμμύδια, κολοκύθες, καρότα, οτιδήποτε ευδοκιμεί σ’ αυτά τα μέρη». Σε αντίθεση με πολλούς μουσικούς που καλλιέργησαν μέσα στα χρόνια υπέρμετρες φιλοδοξίες, είναι χαρούμενος με τη ζωή του και με τα πράγματα που ως τώρα έχει κάνει.

Η μουσική του Bo Anders θα μπορούσε να έχει αλλάξει τη ζωή πολλών ανθρώπων. Ταυτόχρονα θα άλλαζε και τον τρόπο που αντιλαμβάνονταν τη μουσική, το σύμπαν και τα πάντα, μόνο που στο πέρασμα του χρόνου δεν ήταν τόσο πολλοί αυτοί που άκουσαν τη μουσική του.

Όταν προσπάθησε στα παιδικά του χρόνια να σπουδάσει μουσική απογοητεύτηκε γρήγορα και τα παράτησε, θεωρώντας τον εαυτό του ατάλαντο. Όταν όμως έφτασε στη Στοκχόλμη ο μινιμαλιστής συνθέτης Terry Riley και ο Bo Anders βρέθηκε να συμμετέχει στη σκηνή παίζοντας ένα μικρό μέρος στα πλήκτρα από το αριστούργημα του Riley In C, άλλαξε ο τρόπος που αντιλαμβανόταν τη μουσική και κυρίως τον εαυτό του σε σχέση με αυτήν.

Το 1967 δημιούργησε τους Pärson Sound, που ήταν περισσότερο ένα όχημα έκφρασης παρά ένα συγκρότημα με σταθερά μέλη. Ο Persson έστηνε μικρά σύνολα, από ντουέτα μέχρι κουιντέτα, έδινε μια πρώτη μουσική ιδέα και οι μουσικοί αυτοσχεδίαζαν. Μπορεί οι επιρροές του να έρχονταν από τον Terry Riley, τον John Cage, τον La Monte Young ή τον Luciano Berio, ο καταλύτης όμως του ύφους των Pärson Sound πέρα από τον μινιμαλισμό, ήταν η ψυχεδέλεια, όχι όμως όπως την ξέρουμε ως μέρος της rock αισθητικής, αλλά ως πνευματική κατάσταση. Μία ψυχεδελική οπτική που συνδεόταν με την free jazz και την ωμή αισθητική του ιαπωνικού Θεάτρου Νο.

Οι Pärson Sound δεν κυκλοφόρησαν τίποτα στα δύο χρόνια που έδρασαν. Ο Persson όμως κυκλοφόρησε το 2001 ένα διπλό cd που περιελάμβανε πολλές ηχογραφήσεις του σχήματος, ή καλύτερα των σχημάτων, που τους αποτελούσαν. Πρόσφατα κυκλοφόρησε από την Subliminal Sounds ένα τριπλό βινύλιο με τις ηχογραφήσεις αυτές.

Ο Persson κυκλοφόρησε το 1967 ένα lp μαζί με τον Folke Rabe που είχε τον τίτλο Was??/Proteinimperialism και μάλιστα το κυκλοφόρησε από την Wergo, μία δισκογραφική εταιρεία που ειδικευόταν σε αυτό που αργότερα ονομάστηκε ηλεκτροακουστική avant garde. Φυσικά ο δίσκος ακούστηκε μόνο από τους φανατικούς του είδους και θα έλεγε κανείς ότι η ψυχεδελική οπτική του δυσκόλεψε τους πιουρίστες.

Οι συνεργάτες του ήταν -για κάποιους, ευτυχώς- αρκετά λιγότερο προσανατολισμένοι στην χαλαρή φόρμα απ’ ό,τι ο ίδιος. Έτσι, η κυκλοφορία του Sov Gott Rose-Marie από τους International Harvester ήταν αρκετά πιο συμβατική. Όμως σύντομα τα πράγματα αποκαταστάθηκαν και το Hemåt που κυκλοφόρησε υπό το όνομα των Harvester ήταν βαθιά αβαντγκαρντίστικο.              

Ένας από τους δίσκους που έκαναν ιδιαίτερη αίσθηση (σε καλλιτεχνικό επίπεδο) ήταν το Reportage: Spela Själv, ένα είδος field recording, στο οποίο ο Persson έβαζε μουσικούς σε ένα δωμάτιο με μουσικά όργανα και ηχογραφούσε τα αποτελέσματα.

 

Αν και ο Bo Anders Persson πειραματιζόταν έντονα με τα πλήκτρα, το φλάουτο και τις ανάποδες ταινίες, το βασικό του όργανο ήταν η κιθάρα. Στο πιο συμβατικό και το πιο γνωστό από τα σχήματα με τα οποία συνδέθηκε, ήταν ο μοναδικός κιθαρίστας. Οι Träd, Gräs Och Stenar (Trees, Grass And Stones) ήταν μια από τις πιο σημαντικές psych-prog μπάντες της Σουηδίας. Δημιουργήθηκαν το 1969, κυκλοφόρησαν τέσσερα σπουδαία albums μέχρι το 1972, διασκεύασαν Stones (ένα απίστευτο Satisfaction), Hendrix (ένα φοβερό All Along The Watchtower) και δεν άφησαν φεστιβάλ για φεστιβάλ που να μην παίξουν. Όπως συνέβαινε με πολλά σχήματα της βόρειας Ευρώπης, περισσότερο ενδιαφέρονταν για τις ζωντανές εμφανίσεις παρά για τις ηχογραφήσεις. Έτσι, οι δίσκοι τους ήταν μια προσπάθεια να μεταφέρουν το κλίμα των συναυλιών τους. Πρόκειται όμως για τέσσερις δισκάρες με σημαντικότερη ίσως την πρώτη ομώνυμη δουλειά τους, στην οποία ο Bo Anders αναφέρεται ως το πράσινο album. Οι Träd, Gräs Och Stenar επανεμφανίστηκαν στα zeros και ανάμεσα στα άλλα κυκλοφόρησαν και έναν πολύ όμορφο δίσκο το 2009 με τίτλο Homeless Cats. Ο Bo Anders είχε δηλώσει ότι θα αποχωρούσε από την μπάντα, όμως μέσα σε δύο χρόνια πέθαναν δύο μέλη του συγκροτήματος, με αποτέλεσμα να πάψουν να υπάρχουν.

                  

 

Με τις επανεκδόσεις των cd των Träd, Gräs Och Stenar να κυκλοφορούν, με το διπλό cd των Pärson Sound να είναι ακόμη διαθέσιμο αλλά και να επανακυκλοφορεί σε τριπλό περιορισμένο βινύλιο, η δουλειά του 77χρονου (!) σήμερα Bo Anders Persson είναι γενικά προσβάσιμη. Αν συμπεριλάβουμε δε και το ολοκαίνουργιο Love Is Here To Stay, ένα διπλό lp / μονό cd που κυκλοφόρησε μόλις από τη Subliminal Sounds με ακυκλοφόρητο υλικό από όλα τα σχήματα και όλες τις προσωπικές του αναζητήσεις, μπορούμε να αποκτήσουμε μια πλήρη εικόνα για τη μεγάλη του προσφορά στη μουσική. Θα μπορούσατε άραγε να σκεφτείτε κάποιον άλλο μουσικό τόσο σημαντικό, που να μπορεί να δώσει στις αρχικές μινιμαλιστικές επιρροές του Terry Riley την trippy αισθητική των Ash Ra Tempel (εποχή Schwingungen) και το twist του Captain Beefheart και μάλιστα με τόσο προσωπικό τρόπο;

Marmalade Radio Show # 06 (Playlist 09/04/2014 @ Music Society)

Mary Hopkin: Those Were The Days

The Beatles: While My Guitar Gently Weeps

Radha Krisna Temple: Govinda

George Harrison: Drilling A Home

The Beau Brummels: These Boots Are Made For Walking

Gandalf: Nature Boy

Will-O-The Wisp: Hang On To A Dream

Axis: Ela Ela

Mountain: Theme From An Imaginary Western

Greenslade: Spirit Of The Dance

Yes: Madrigal

Dream Theater: Surrounded

Black Sabbath: Paranoid
Cathedral: Equilibrium

Villagers Of Ioannina City: Τι Κακό

The Strypes: You Can’t Judge A Book By It’s Cover

Temples: The Golden Throne

Dukes Of Stratosphear: Your Gold Dress

Pink Floyd: See Emily Play

Syd Barrett: Dark Globe

Syd Barrett: If It’s In You

Devendra Banhart: Shabop Shalom

Elliott Smith: Between The Bars

Gram Parsons: Wheel Of Fortune

Alan Parsons: Cask Of Amontillado

Porcupine Tree: The Moon Toches Your Shoulder

Incredible Expanding Mindfuck: Headphone Dust

Krautzone: Deep Space Chants

Ο Dave Schmidt, γνωστός μας και ως Sula Bassana είναι ένας ιδιαίτερα πολυπράγμων κύριος. Πρώτα απ’ όλα παίζει όλα τα όργανα που θα χρειαζόταν κανείς για να αναπαράξει τον ήχο του βαθέος διαστήματος, όπως μας το δίδαξαν οι πρόγονοί του στο χώρο του Krautrock ή καλύτερα της Kosmische Musik. Παίζει τύμπανα, μπάσο αλλά τα όργανα που αγαπάει πιο πολύ είναι τα πλήκτρα και η κιθάρα. Από το 1985 ή το 1986 (ούτε ο ίδιος δεν είναι βέβαιος) που ανέβηκε για πρώτη φορά στη σκηνή έχει συμμετάσχει σε δεκάδες σχήματα. Οι Solaris, οι Liquid Visions, οι Weltraulstaunen, οι Space Shuttle Pilots, οι Psychedelic Monsterjam, οι Suedstern 44, οι Alice Dog, οι Interkosmos, οι Zone Six είναι μόνο μερικά από αυτά.

Η πιο επιτυχημένη ως τώρα μπάντα του μαζί με τους Zone Six είναι οι Electric Moon, αλλά και οι δίσκοι που έχει βγάλει μόνος του ως Sula Bassana. Αν προσπαθήσει κανείς να καταγράψει τη δουλειά του Schmidt, το πιθανότερο είναι να τα παρατήσει στα πρώτα είκοσι λεπτά. Πρόκειται για μια αχανή δισκογραφία που εκτός από τα LP και τα CD περιλαμβάνει και μερικές δεκάδες, αν όχι εκατοντάδες CD-R καθώς και συμμετοχές σε δίσκους άλλων σχημάτων. Σα να μην έφταναν όλα αυτά, ο Γερμανός μουσικός έχει παίξει πάνω στη σκηνή με σχήματα όπως οι Oeresund Space Collective, ο Damo Suzuki, οι Electric Orange και οι Seid.

 

Επιπλέον, έχει και μία από τις πιο σημαντικές δισκογραφικές εταιρείες που ασχολούνται με τη σύγχρονη ψυχεδέλεια και το krautrock, την Sulatron Records που έχει κυκλοφορήσει μερικούς εξαιρετικούς δίσκους τα τελευταία χρόνια.

Το πιο πρόσφατο project του Dave Schmidt είναι οι Krautzone, ένα σχήμα στο οποίο συμμετέχουν πέρα από τον ίδιο, που εδώ επιλέγει τα synths, και οι Komet Lulu (Electric Moon, Zone Six) στα drums, Modulfix (Zone Six, Spacelords) στα πλήκτρα, Rainer Neeff (Pancakes, Zone Six) στην κιθάρα, Onkel στο μπάσο και Baba Lali σε κάτι που το συγκρότημα περιγράφει ως παραγωγή κοσμικής ατμόσφαιρας και χορός.

Το πρώτο πράγμα που μου έκανε εντύπωση παίρνοντας στα χέρια μου τον πρώτο τους δίσκο, το “Kosmische Rituale”, ήταν ένα είδος συνάφειας που ένιωσα να έχει το εξώφυλλό του με το πρώτο album των Ash Ra Tempel. Δεν πρόκειται για ένα είδος μίμησης ή προσπάθειας αναπαραγωγής του εξωφύλλου των Tempel, αλλά για ένα είδος κοινής οπτικής, προφανώς για μια αίσθηση ότι οι δύο μπάντες ανήκουν στον ίδιο περίπου κόσμο.

 

Το ίδιο συμβαίνει και στο περιεχόμενο του album. Η αίσθηση κοινών κοσμικών αναζητήσεων είναι παρούσα, αλλά επί της ουσίας η μουσική των Krautzone βρίσκεται πολύ πιο κοντά στο ύφος των πρώιμων Pink Floyd, των αρχικών Tangerine Dream, ίσως και με μια κάποια ιδιαίτερη σχέση με τους Hawkwind της πρώτης και διαστημικότερης εποχής.

Τρία μεγάλα σε διάρκεια κομμάτια, που έχουν προκύψει αυτοσχεδιαστικά, τρεις συνθέσεις που μοιάζουν να έρχονται κατευθείαν από το εξώτερο διάστημα περιγράφοντας όλες τις τελετουργίες που μπορεί να βάλει ο νους του φανατικού ακροατή της ψυχεδέλειας και του krautrock.

Άκουσα και ξανάκουσα αυτόν τον δίσκο και ομολογώ ότι ταξίδεψα στον χωροχρόνο. Το καφέ βινύλιο με τις μαύρες πινελιές βοήθησε ιδιαίτερα έτσι όπως το έβλεπα να γυρίζει στις 33 στροφές. Άλλη βοήθεια -φυσική ή χημική- δεν κρίθηκε απαραίτητη. But you can think about it…(Πρωτοδημοσιεύθηκε στο www.progrocks.gr)

Marmalade Radio Show # 05 (Playlist 02/04/2014 @ Music Society)

Birth Control: The Work Is Done

Rob Jo Star Band: Rob Jo Star Band

Jon Duindam: Happiness And Tears

Trio Dag: Jutro Jednog Fauna

Ακρίτας: Της Ζωής Η Πρώτη Μου Σταλιά

Σταύρος Λογαρίδης: Σνιφ Σνιφ

Γιώργος Θεοδωράκης: No Name

Paul Roland: Cairo

Al Simones: Sinsemilla Mornong

ST Mikael: Did You Feel?

Many Bright Things: 4 A.M.

Kaminumada Yohji: Kokoro Ni Yuiba

Mops: White Rabbit

Karmen Maki: And You

Apryl Fool: Another Time

Kimio Mizutani: Path Through Haze

Ash Ra Tempel: Look At Your Skin

Baumstam: Sunny Sky

Jupiter Sunset: Two Castles

Jack White: High Ball Stepper

Schnauser: Lovely Money

Junipers: Gordie Can’t Swim

Apricot: Mind Your Head

Mona & Maria: Babyflowers

Gazpacho: The Wizard Of Atlai Mountains

Paice, Ashton, Lord: Ghost Story

Dodson And Fogg: giving Folk an Acid touch

 

Το όνομα Dodson And Fogg σε συνδυασμό με τον τίτλο αυτού του κειμένου, παραπέμπει αναμφίβολα σε κάποιο folk ντουέτο με ψυχεδελικές τάσεις. Ως προς το ιδίωμα, είμαστε σωστοί. Το μόνο παράξενο είναι ότι δεν πρόκειται για ντουέτο, αλλά για solo project ενός πολυτάλαντου κυρίου από το Leeds που δε λέγεται ούτε Dodson ούτε Fogg. Λέγεται Chris Wade.

Αν ψάξει κανείς τις ασχολίες του Wade, θα συμπεράνει ότι αυτός ο άνθρωπος έχει βρει τον τρόπο να επιμηκύνει το χρόνο, ώστε να τα προλαβαίνει όλα. Δεν εξηγείται διαφορετικά να είσαι μόλις 29 ετών και να έχεις κυκλοφορήσει έξι βιβλία πεζογραφίας, δέκα μη λογοτεχνικά βιβλία, τρεις ποιητικές συλλογές, να βγάζεις ένα underground fanzine, να σχεδιάζεις για comics, να στήνεις παραστάσεις με κωμικούς και να αρθρογραφείς με θέματα που αφορούν στον κινηματογράφο, τη μουσική και την τέχνη γενικότερα. 

Επειδή πραγματικά θα χρειάζονταν μερικές δεκάδες σελίδες για να δούμε αναλυτικά όλα όσα έχει κάνει ο Wade εκτός δισκογραφίας και μουσικής, κάνω μια μικρή προσωπική επιλογή από τη δουλειά του. Αναμφίβολα, το fanzine Hound Dawg έχει ξεχωριστό ενδιαφέρον. Ξεκίνησε ως διαδικτυακό δωρεάν pdf και ασχολιόταν με τη μουσική, τον κινηματογράφο και τα comics. Εκεί, ο Wade βρήκε την ευκαιρία να πάρει συνεντεύξεις από συγκροτήματα όπως οι Kinks, οι Black Sabbath, οι Jethro Tull, οι Vevlvet Underground. Για τους Kinks, τους Sabbath, τους Incredible String Band έβγαλε και βιβλία. Ένα από τα πιο σημαντικά βιβλία του είναι το Cat Profiles που έγραψε μαζί με την Linzi Napier με εισαγωγή από τον Ian Anderson των Jethro Tull.

  

Επειδή πέρα από τις γάτες αγαπάει και τα φαντάσματα και τα ζόμπι, έχει γράψει ένα βιβλίο με Αληθινές Ιστορίες Φαντασμάτων από την περιοχή του Leeds και μία νουβέλα με ζόμπι που πήρε πολύ καλές κριτικές και λέγεται Promiscuville: Rise Of The Dead. Μάλιστα το περιοδικό The Void συνέκρινε τη γραφή του με αυτή του Stephen King. 

Το απίστευτο είναι ότι ξεκίνησε τους Dodson And Fogg μόλις το 2012, μάλιστα στα τέλη της χρονιάς και μέχρι τώρα έχει κυκλοφορήσει τέσσερα albums, τρία singles και στις επόμενες μέρες κυκλοφορεί το νέο του album με τίτλο “After The Fall”. Αν καθίσεις προσεκτικά να ακούσεις τους ως τώρα δίσκους του, θα συμπεράνεις ότι είναι αρκετά καλοί. Αν πάλι φτιάξεις μια συλλογή από τα τραγούδια που έγραψε στα δύο αυτά χρόνια, θα έχεις ένα εξαιρετικό διπλό cd ή ένα απολύτως αριστουργηματικό μονό.

Όλες οι δουλειές που γίνονται από τον Chris Wade γίνονται στη λογική του DIY και μάλιστα θεωρήθηκε από το εμβληματικό περιοδικό της ψυχεδέλειας Shindig! ο καλύτερος καλλιτέχνης που τα κάνει όλα μόνος του. Πήρε σπουδαία κριτική ακόμη και από το πολύ απαιτητικό Ptolemaic Terrascope και τραβά αναμφίβολα προς τη δόξα.

 

Γερές δόσεις folk με πολλή ακουστική κιθάρα, μια αρκετά ψυχεδελική οπτική και συνεργασίες που σε στέλνουν αδιάβαστο: Celia Humphris (ναι, από τους Trees), Nik Turner (σωστά, από τους Hawkwind), Judy Dyble (αυτή από τους Fairport Convention και τους Trader Horne), Alison O’Donell (των Mellow Candle), Krzysztof Juszkiewicz (από τους Skin Alley), ένας φοβερός τύπος που παίζει sitar και λέγεται Ricky Romain και αυτοπροσώπως η ίδια η Scarlet Rivera, η μακρυμαλλούσα που έπαιζε βιολί στο “Desire” του Dylan. Οι δύο τελευταίοι ξεκινούν τη συνεργασία μαζί του στο “After The Fall” και παίζουν στο κομμάτι που προμοτάρει ο Chris, το “You Are An Island” με σπουδαία αποτελέσματα.

Όλα δείχνουν ότι το πέμπτο album των Dodson And Fogg θα είναι και το καλύτερο. Κι αυτό, γιατί ο Wade αποφάσισε να περιμένει έξι ολόκληρους μήνες (!) πριν το κυκλοφορήσει. Δυσκολεύομαι να φανταστώ τι θα μπορούσε να κάνει αυτός ο νεαρός αν αποφάσιζε να συγκεντρωθεί σε μία μόνο τέχνη (ας πούμε τη μουσική) και να έβγαζε δίσκους κάθε δύο χρόνια («όπως κάνουν όλοι οι συνάδελφοι με πείρα», που θα έλεγε και ο Σαββόπουλος). Σε κάθε περίπτωση, αξίζει πολύ να ψάξετε τώρα που είναι ακόμη νωρίς τη δουλειά του (http://wisdomtwinsbooks.weebly.com/dodson-and-fogg.html). Ότι έχει πολλά να προσφέρει είναι βέβαιο. Αρκεί να μη χαθεί στο χάος των ενασχολήσεών του.

Marmalade Radio Show # 04 (Playlist 26/03/2014 @ Music Society)

Phil Ochs: Song Of My Returning

Bob Dylan: One More Cup Of Coffee

Dodson & Fogg: You Are An Island

Lazy Farmer: Lovesong

Vulcan’s Hammer: Crazy Man Michael

Folque: No Har Jonsoknatta Komme

Kari Rueslatten: Forsaken

Kari Rueslatten (feat. Tuomas Holopainen): Why So Lonely

Susanna Wallumrod: Who By Fire

Susanna Wallumrod and Bonnie Prince Billy: Without You

Anglabarn: Den Lilla

Torpeders: L’ Esprit L’ Escallier

Balduin: Waves, Stars And Moon

Balduin: A Flavored Bouquet

Three Dimensional Tanx: Here Comes The Flies

Lords Of Thyme: Proud Maisre

Dukes Of Stratosphear: 25 O’ Clock

Porcupine Tree: Nine Cats

Bevis Frond: African Violets

Electric Moon: Kleiner Knaller

Birth Control: The Work Is Done

Schnauser: Bristol’s well kept secret

 

Ένα συγκρότημα που ξεκίνησε το 2005 σε καμία περίπτωση δεν το αποκαλείς νέο. Υπάρχουν όμως σχήματα που δε γίνονται γρήγορα γνωστά, κυρίως λόγω μιας ιδιαίτερης αισθητικής που είναι αδύνατον να καταταγεί σε είδη. Αυτά τα σχήματα πρέπει στο πέρασμα του χρόνου να δουλέψουν σκληρά, να χτίσουν με συνέπεια τον κόσμο τους και να επιμείνουν against all odds για να αρχίσουν κάποτε να αναγνωρίζονται, έστω από ένα μικρό κοινό. Αυτό φαίνεται να έκαναν οι Schnauser, που μόλις τώρα άρχισαν να γίνονται κάπως γνωστοί.

Οι Schnauser είναι ένα συγκρότημα που ξεκίνησε από τον κιθαρίστα Alan Strawbridge ως side project στους Lucky Bishops, ένα ψυχεδελικό σε γενικές γραμμές σχήμα που κυκλοφόρησε τα πρώτα του album στην Woronzow του Bevis Frond και για πολλά χρόνια έκανε παρέα με τον κύκλο του Ptolemaic Terrascope.

Ο Strawbridge ήταν πάντα πολύ ιδιαίτερος τύπος. Αντιπαθούσε πράγματα που οι περισσότεροι συμπαθούσαν, όπως για παράδειγμα τις ταινίες του Tarantino, και δεν είχε κανένα πρόβλημα να βροντοφωνάζει τη γνώμη του. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να βρίσκει άκρη με ελάχιστους ανθρώπους.  

Ο πρώτος που στάθηκε δίπλα του ήταν ο drummer John Fowle και μέσα στο 2007 γνώρισε την Holly McIntosh που έπαιζε μπάσο και τραγουδούσε.

Από το νότο της Αγγλίας, ο Alan και η Holly μετακόμισαν το 2009 στο Bristol, όπου και άρχισαν να παίρνουν πολύ πιο σοβαρά την καριέρα τους. Σήμερα, στην παρέα έχει προστεθεί ο κιμπορντίστας Duncan Gammon και κατά κάποιον τρόπο η σύνθεση έχει αποκρυσταλλωθεί.

Οι Schnauser έχουν κυκλοφορήσει κιόλας τέσσερα albums, προτιμώντας να κάνουν όλη τη δουλειά μόνοι τους και στη δική τους εταιρεία. Διακινούν το υλικό τους μέσω της σελίδας τους στο bandcamp αλλά και δεν διστάζουν να συνεργάζονται με επιλεγμένα mail orders, όπως το Heyday του Nick Leese (www.heyday-mo.com). Πέρα από τα albums, έχουν κυκλοφορήσει πρόσφατα και μία κασέτα, τo single ”Good Looking Boy” σε 100 μόλις αντίτυπα, ενώ στις 31 Μαρτίου κυκλοφορεί το νέο τους single από την Fruits de Mer.

Από κάθε άποψη, η πιο ολοκληρωμένη τους δουλειά είναι το πιο πρόσφατο album τους με τίτλο “Where Business Meets Fashion”, όπου η εμπειρία τους στο studio και η εκλεκτική τους αντίληψη συναντιούνται στο υψηλότερο δυνατό σημείο.

 

Το πιο δύσκολο απ’ όλα με τους Schnauser είναι να περιγράψεις τον ήχο τους. Κι αυτό συμβαίνει τόσο επειδή τα τραγούδια τους διαφέρουν αρκετά το ένα από το άλλο, όσο και γιατί έχουν χωνέψει σε απίστευτο βαθμό τις αναφορές τους. Το χιούμορ του Frank Zappa μοιάζει να διατρέχει όλες τις δουλειές τους, την ίδια στιγμή που στοιχεία από τους Caravan, τους Kinks, τους Beach Boys (ειδικά στις φωνές), τους XTC και τους Dukes Of Stratosphear, τους Soft Machine, τους Rapsberries, τον Todd Rungdren, τους Small Faces και από τα πιο νέα σχήματα τους Green Pajamas και τους Motorpsycho κάνουν την εμφάνισή τους επιλεκτικά από track σε track.

Αναμφίβολα, πρόκειται για μια πολύ ιδιαίτερη μπάντα, που πατάει με το ένα πόδι στην ψυχεδέλεια και με το άλλο στο progressive, χωρίς να ξεχνάει τις διδαχές της pop και με λίγη από την υφέρπουσα ανατρεπτικότητα του punk, όχι τόσο στον ήχο, όσο στον τρόπο αντίληψης του κόσμου. Με δυο λόγια, πρόκειται για μία μπάντα που αξίζει να παρακολουθούμε στενά. Αναζητήστε τους εδώ: http://schnauser.bandcamp.com

Marmalade Radio Show # 03 (Playlist 19/03/2014 @ Music Society)

Procol Harum: Grand Hotel

Jethro Tull: Locomotive Breath

Ian Anderson: In The Grip Of Stronger Stuff

Rick Wakeman: A Voyage Of Discovery

Yes: Then

Vangelis O. Papathanasiou: He-O

Socrates Drank The Conium: Κλείσ’ Τα Μάτια Σου Και Άκου

Jack Of All Trades: Another Time

Steppes: Sky Is Falling

Schnauser: Dark Is In My Mind

Lucky Bishops: Gone Is The Sad Man

Schnauser: Walking Stick And Cat

SJ Esau: Stubborn Step

nick nicely: Hilly Fields 1892

Julian Cope: Robert Mitchum

Can: She Brings The Rain

Wallenstein: Theme

Jerry Berkers: Jeder Tag Sieht Ganz Anders Aus

Hoelderlin: Waren Wir

Incredible String Band: Red Hair

Folkal Point: Sweet Sir Gallahad

Steeleye Span: The Blacksmith

Dave van Ronk: Careless Love

Gram Parsons: Wheel Of Fortune

13^th Floor Elevators: You’re Gonna Miss Me

Thin White Rope: Burn The Flames

Sonja Kristina: the Silver Smile of Curved Air

Μία από τις σημαντικότερες φωνές της βρετανικής folk / progressive σκηνής ανήκει σε μια κοπέλα που ξεκίνησε την καριέρα της ως Crissy στο θεατρικό ανέβασμα του musical “Hair” στο Λονδίνο του 1968. 

Πρόκειται για την Sonja Kristina Linwood που έγινε η φωνή (και το sex symbol) των Curved Air, ενός σχήματος που ταλαιπωρήθηκε πολύ από διαφωνίες μεταξύ των μελών του, δίνοντας την ίδια στιγμή μερικούς σπουδαίους δίσκους, ειδικά από το 1970 μέχρι το 1975.

Οι Curved Air δημιουργήθηκαν ως Sisyphus το 1968 και μάλιστα έγραψαν τα πρώτα τραγούδια τους με το όνομα αυτό. Ο τότε manager τους, ο Mark Hanau, σύστησε στον βιολιστή Darryl Way και στον κιμπορντίστα αλλά και κιθαρίστα Francis Monkman τη νεαρή Sonja Kristina, άλλαξαν το όνομά τους σε Curved Air (από τον δίσκο του Terry Riley “A Rainbow In Curved Air”), υπέγραψαν στο αμερικάνικο τμήμα της Warner και ξεκίνησαν την καριέρα τους.

Οι μουσικοί που αποτελούσαν τους Curved Air, ειδικά ο Darryl Way και ο Monkman, είχαν κλασικές μουσικές σπουδές με αποτέλεσμα οι αναζητήσεις τους να τους οδηγούν στον κόσμο του progressive. Η Sonja Kristina από την άλλη, κινείτο περισσότερο στον χώρο της folk. Μάλιστα, επρόκειτο να αντικαταστήσει την Sandy Denny όταν εκείνη έφυγε από τους Strawbs. Η συνεργασία δεν ευοδώθηκε τελικά, καθώς εμφανίστηκαν μόνο μια φορά στη σκηνή και δεν ηχογράφησαν τίποτα. Είναι χαρακτηριστικό όμως ότι ο Dave Cousins, κιθαρίστας των Strawbs γοητεύτηκε ιδιαίτερα από την Sonja Kristina και έγραψε για εκείνη ένα ποίημα με τίτλο “Silver Smile”, που εκδόθηκε το 1993 στην ποιητική του συλλογή “The Bruising Of Hearts, The Losing Of Races” το 1993.

 

Ο ήχος των Curved Air, ειδικά στα πρώτα (και σημαντικότερα) albums βασιζόταν ακριβώς σε μια σειρά διασταυρώσεων: ο Way έπαιζε με κλασικό τρόπο ένα ηλεκτρικό βιολί, ο Monkman έσπερνε δαιμόνια αυτοσχεδιασμού στην απόλυτα πειθαρχημένη μουσική οπτική του Way (γι’ αυτό άλλωστε και διαφώνησαν με αποτέλεσμα την αποχώρηση του Monkman) και η Sonja Kristina τραγουδούσε folk σ’ ένα progressive περιβάλλον που γινόταν όλο και πιο ηλεκτρικό.

Θα έλεγε κανείς ότι μια μπάντα που έχει να αντιμετωπίσει διαφορετικές οπτικές στο εσωτερικό της ή θα μεγαλουργούσε ή θα διαλυόταν. Οι Curved Air τα κατάφεραν και τα δύο: κυκλοφόρησαν τρεις σπουδαίους δίσκους μέχρι το 1972 (“Airconditioning”^[*], “Second Album” και “Phantasmagoria”), ένα σπουδαίο “Live” το 1975, διαλύθηκαν και ξαναφτιάχτηκαν αρκετές φορές και άλλαξαν άπειρα μέλη στο πέρασμα του χρόνου, δυστυχώς παρακμάζοντας ταυτόχρονα.

Λίγοι γνωρίζουν ότι η μπάντα υπάρχει ακόμη και μάλιστα ετοιμάζει δίσκο που θα κυκλοφορήσει μέσα στην Άνοιξη με την Sonja Kristina αλλά χωρίς τον Way (είχαμε γράψει στο ProgRocks.gr για το ευχάριστο νέο εδώ). Ακόμη λιγότεροι γνωρίζουν ότι ο Stewart Copeland των Police έπαιξε μαζί τους το 1975-1976 και ελάχιστοι ότι ο Stewart και η Sonja Kristina έγιναν ζευγάρι, παντρεύτηκαν το 1982 και έμειναν μαζί μέχρι το 1991. Μάλιστα ο Copeland ήταν αυτός που έπαιξε τον σημαντικότερο ρόλο στη solo καριέρα της Sonja Kristina.  

Από το 1980 μέχρι το 2005, η Linwood κυκλοφόρησε πέντε δίσκους, που δεν παρουσίαζαν μεγάλο ενδιαφέρον για το κοινό του progressive και της folk. Ειδικά στην αρχή της καριέρας της επηρεάστηκε ιδιαίτερα από τον Copeland και δεν δίστασε να προσθέσει αρκετά punk και μετα-punk στοιχεία, που την έκαναν να φέρνει στο μυαλό την Joan Jett ή τις Go-Go’s. Σε κάθε δίσκο της όμως υπάρχουν διαμαντάκια.

Στο πρώτο της album, που επανακυκλοφόρησε πολύ πρόσφατα από την Angel Air υπάρχει για παράδειγμα ένα σπουδαίο τραγούδι. Λέγεται “Colder Than A Rose In Snow” και φιλοξενεί το βιολί του Darryl Way.

Οι παλιές αγάπες πάνε στον Παράδεισο αλλά επιστρέφουν κιόλας. Έτσι, περιμένω τόσο το νέο album των Curved Air όσο και τις επανεκδόσεις των υπόλοιπων δίσκων της Sonja Kristina που υποψιάζομαι ότι ετοιμάζει η Angel Air. (Δημοσιεύτηκε πρώτα στο www.progrocks.gr)

---

^[*] Το ντεμπούτο των Curved Air κυκλοφόρησε το Νοέμβριο του 1970 και ήταν το πρώτο picture disc στην ιστορία της μοντέρνας δισκογραφίας, σε περισμένη έκδοση 10.000 κομματιών (φωτο). Η συγκεκριμένη τεχνολογία ήταν ακόμα σε εμβρυικό στάδιο και αυτό είχε ως αποτέλεσμα έναν επιφανειακό θόρυβο. Για το λόγο αυτό το “Airconditioning” επανακυκλοφόρησε σε συμβατική μορφή βινυλίου με τη φωτογραφία του picture disc στο εξώφυλλο. Το συγκεκριμένο σχέδιο, το οποίο ανήκει στον Mark Hanau, τότε manager της μπάντας, κέρδισε το ειδικό βραβείο “Best Album Art” από το περιοδικό New Musical Express (UK) το 1971.

Marmalade Radio Show # 02 (Playlist 12/03/2014 @ Music Society)

Caravan: Hello Hello

King Crimson: I Talk To The Wind

Steven Wilson: I Thank You

Steven Wilson: The Raven That Refused To Sing

Pete & Royce: Flowers

Echo Tatoo: Refugee

Robert Sin: Who’s Gonna Love You When I’m Gone

Terrapin: Spiritual Bankruptcy

No Man’s Land: Permian Vacation

Trad, Gras Och Stennar: Sanningen Silverflod

S T Mikael: Dagon

Simones: Seize The Moment

Many Bright Things: Minor Parade For 18 Strings

Bevis Frond: Waving

Forest: Lovemaker’s Way

Gwyddion Pennderwen: The Wintery Queen

Peter Grudzien: The Unicorn

John Cale: The Endless Plain Of Fortune

Peter Hammill: Alice Letting Go

Peter Hammill/Gary Lucas: Cash

Van Der Graaf Generator: House With No Door

Curved Air: Melinda More Or Less

Curved Air: Back Street Luv

Sonja Kristina: Colder Than A Rose In Snow

Sonja Kristina: Full Time Woman

Sunstone Records

Ανέκαθεν οι ανεξάρτητες δισκογραφικές εταιρείες στη Βρετανία φύτρωναν σαν τα μανιτάρια. Κάποιες, ακόμη και πολύ καλές περιπτώσεις, έκλειναν πριν κυκλοφορήσουν την πρώτη δεκάδα δίσκων. Άλλες, έχαναν τον προσανατολισμό τους πολύ γρήγορα καθώς αναζητούσαν την κυκλοφορία-χρυσωρυχείο που θα τις κρατούσε στη ζωή. Αλλές, οι πιο λίγες, επέζησαν για καιρό αποτελώντας παραδείγματα για τις επόμενες γενιές και τις επόμενες επιχειρηματικές κινήσεις. Αν η Fruits de Mer είναι το φωτεινό παράδειγμα του σήμερα, η νεοσύστατη Sunstone Records μοιάζει καλός μαθητής.

Η Sunstone δημιουργήθηκε πριν από λίγο καιρό στη βορειοδυτική Αγγλία από τους Sie Norfolk, Ant James και Will Crighton. Το ύφος της αγγίζει πλευρές της ψυχεδέλειας, του progressive, της «πειραγμένης» folk και μιας ηλεκτρονικίζουσας αισθητικής που φέρνει στο μυαλό το ύστερο krautrock.

Αυτή τη στιγμή που μιλάμε έχει κυκλοφορήσει δύο singles. Το πρώτο ανήκει στους Klaus Johann Grobe. Πρόκειται για ένα ελβετικό σχήμα που δείχνει να αγαπάει ιδαίτερα τους Neu!, τους Cluster και το βαθύ διάστημα. Το πρώτο τους δεκάιντσο που αρχικά κυκλοφόρησε από τους ίδιους και στη συνέχεια από την Sound Of Salvation, εξαφανίστηκε πολύ γρήγορα.  

Ήδη και το “Traumhaft”, το single στη Sunstone έχει εξαντληθεί στο site της εταιρείας αλλά είναι νωρίς ακόμα και αν κινηθείτε γρήγορα, όλο και σε κάποιο mail order όπως το Heyday του Nick Leese θα το πετύχετε. Επιπλέον, κυκλοφορεί στην Αμερική από την Trouble In Mind, μια εταιρεία που έχει μεγάλο ενδιαφέρον επίσης. Το δεύτερο single της Sunstone έρχεται επίσης από την Ελβετία. Πρόκειται για το EP “Glamour Forest” του Balduin, ενός μοναχικού τύπου που λέγεται Claudio Gianfreda, δηλώνει αλχημιστής του ήχου και κυκλοφορεί τη δουλειά του από το 1988. Ψυχεδέλεια με pop πινελιές εδώ, καθώς και μερικές εξαιρετικές αλχημιστικές ιδέες ενορχήστρωσης και παραγωγής.

 Για το αμέσως επόμενο διάστημα, η Sunstone ετοιμάζει το νέο single των ήδη γνωστών μας Three Dimensional Tanx καθώς και το ντεμπούτο των twisted folksters Lords Of Thyme, που δημιουργήθηκαν από πρώην μέλη των Circulus.

Μέσα στο 2014 η Sunstone ετοιμάζεται να κυκλοφορήσει και τα πρώτα της LPs, χωρίς για την ώρα να έχει ανακοινώσει κάτι. Κρατάμε επαφή με το επίσημο site της εταιρείας (http://www.sunstonerecords.co.uk) και περιμένουμε… (δημοσιεύτηκε στο www.progrocks.gr)

Marmalade Radio Show # 01 (Playlist 05/03/2014 @ Music Society)

Tully: Love Can Make You

Richard Lockwood: Now I’m A Drift

Dandelion: I Turned On As You Turned Around

Telstar Sound Drone: Satellited

Spids Noegenhat: Mere Lys

Agusa: Kaerlek Fran Agusa

Anekdoten: The War Is Over

Camel: Breathless

Rick Wakeman: Catherine Howard

Giannis Glezos: Ta Roda Tis Pierias

Purple Overdose: Yellow Mole

Vibravoid: Random Generated Future

Beau: Poor Old Thing

Shirley & Dolly Collins: Rambleaway

David Munrow (arranger/conductor): Saltarello

Ian A. Anderson: Time Is Ripe

Circulus: Lucy In The Sky With Diamonds

3 Dimensional Tanx: I Am Go

Amon Duul: Fly United

Cluster: Heisse Lippen

Didier Marouani: Temps X

Brian Eno: Alternative 3

Emerson, Lake and Palmer: From The Beginning

Fruits de Mer – March Releases

Η Fruits de Mer είναι μια γνωστή εταιρεία, όχι μόνο σε όσους αγαπούν το progressive, την ψυχεδέλεια και το krautrock, αλλά και στους συλλέκτες δίσκων. Κυκλοφορεί μόνο βινύλια, πάντα χρωματιστά και πάντα σε ελάχιστα αντίτυπα, με αποτέλεσμα να εξαντλούνται αμέσως όλες οι κυκλοφορίες της και να εμφανίζονται σε λίγο καιρό στο e-bay σε τιμές απίστευτες. 

Το αφεντικό της εταιρείας, ο Keith Jones, αγαπάει ιδιαίτερα τις διασκευές και για τον λόγο αυτό τα περισσότερα από τα συγκροτήματα της εταιρείας διασκευάζουν πολύ συχνά συνθέσεις παλαιότερων συγκροτημάτων, συνθέσεις που έρχονται συνήθως από τα late sixties και τα early seventies.

Οι κυκλοφορίες που ετοιμάζει για τον Μάρτιο η Fruits de Mer είναι οι εξής:

 

(Crustacean 46) – Schnauser ‘As Long As He Lies Perfectly Still’ 7″

Οι Schnauser είναι καινούργιοι στην FdM, αλλά το πρόσφατο album τους πήρε σπουδαίες κριτικές. Ο Keith είναι πολύ ευτυχισμένος που κυκλοφορεί πρώτος δουλειά τους σε βινύλιο. Διασκευάζουν Soft Machine (“As Long As He Lies Perfectly Still”) και Yes (“Time And A Word”), οπότε οι φίλοι του progressive ας ετοιμάζονται.

(Crustacean 47) – Crystal Jacqueline and The Honey Pot double 7″

Διπλό single εδώ και μάλιστα στις 33 στροφές με διασκευές Mighty Baby, Curved Air, Pink Floyd, Jefferson Airplane και Electric Prunes. Η Crystal είναι εξαιρετικά επιτυχημένο όνομα της FdM, μια καλλιτέχνις από την οποία περιμένει πολλά ο Keith.

(Crustacean 48) – Schizo Fun Addict ‘Suspiria‘ 7″

Δεν έχω συναντήσει ούτε ένα Άγγλο fan της ευρύτερης ψυχεδέλειας, που να μην λατρεύει το sci-fi και τα b-movies. Εδώ, οι Schizos διασκευάζουν το θέμα της ταινίας Suspiria ενώ στο b-side υπάρχει το “In The Long Run”, απόσπασμα από τη μουσική του Russ Meyer για το φοβερό και τρομερό Beyond The Valley Of Dolls.

(Winkle 14) – US and Them ‘By The Time It Gets Dark‘ 7″

Σκανδιναβικό ντουέτο, εξαιρετικό σχήμα, που τολμάει να διασκευάσει ένα τραγούδι της Sandy Denny (ιερό τέρας για τους Άγγλους), ένα τραγούδι του Donovan και να συμπεριλάβει στο single και μία δική του σύνθεση.

(Winkle 15) – Bronco Bullfrog ‘Time Waits For Norman‘ 7″

Πρώτο single των Bullfrogs για την FdM, σχήμα με μεγάλη ιστορία που αγγίζει την αισθητική της pop ψυχεδέλειας. Δεν είναι πολλοί αυτοί που τους θυμούνται από τα nineties αλλά πρόκειται για πολύ καλή μπάντα.

Αν θέλετε να προλάβετε τα singles αυτά πριν εξαντληθούν, δεν έχετε παρά να δείτε περισσότερες πληροφορίες στο site της Fruits de Mer: http://www.fruitsdemerrecords.com. 
(δημοσιεύθηκε στο www.progrocks.gr)

The Dandelion: Aussie Pop-Psych

Η Αυστραλία είναι γνωστότερη για συγκροτήματα όπως οι AC/DC και οι Birthday Party του Nick Cave. Όμως, από την χώρα των καγκουρώ κατάγονται και οι Triffids, με την πολύ ιδιαίτερη άποψη περί ψυχεδελικής folk pop αλλά και οι Tully, ένα άγνωστο ψυχεδελικό συγκρότημα της δεκαετίας του ’60, που είδε πολύ πρόσφατα τους δίσκους του να επανακυκλοφορούν.

Στη νεότερη γενιά των Αυστραλών μουσικών ανήκει και ο Daniel J Poulter, ο πρώην frontman των Dolly Rocker Movement, ενός σχετικά άγνωστου σχήματος, που έμεινε στα στενά όρια του κοινού που αγαπάει την pop ψυχεδέλεια και τις αναφορές σε συγκροτήματα όπως οι Monkees και οι Kinks.

Πρόσφατα, ο Poulter εγκατέλειψε το Sydney και εγκαταστάθηκε στην εξοχή. Έτσι, εγκατέλειψε τους Dolly Rocker Movement, για τους οποίους πλέον πιστεύει ότι έδωσαν όσα είχαν να δώσουν, και αφοσιώθηκε στους Dandelion, το προσωπικό του σχήμα, που ξεκίνησε παράλληλα με τους Dolly Rockers και ως τώρα είχε δώσει μόνο ένα album, το “Strange Case Of The Dandelion”. Το “Strange Case Of…” ήταν ένα CD που κυκλοφόρησε σε πολύ περιορισμένα αντίτυπα στη σελίδα του σχήματος στο Bandcamp και στο οποίο έπαιζε όλα τα όργανα μόνος του.

Η δανέζικη εταιρεία Bad Afro κυκλοφορεί τώρα τέσσερα κομμάτια των Dandelion, εγκαινιάζοντας παράλληλα τη νέα της σειρά δωδεκάιντσων EPs σε βινύλιο και στον περιορισμένο αριθμό των πεντακοσίων αντιτύπων.

Αν ακούσετε την ψυχεδελική pop προσέγγιση του Poulter, ίσως καταλήξετε στο συμπέρασμα ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα εξαιρετικό σχήμα που έχει μέλλον και που θα γίνεται συνεχώς καλύτερο, καθώς ο βασικός συνθέτης και ερμηνευτής θα βελτιώνει την τεχνική του σε κάθε όργανο που παίζει.
(From: www.progrocks.gr)

The Three Dimensional Tanx: Psych-Punk In The Court Of The God Of Fall

Οι Three Dimensional Tanx είναι ένα συγκρότημα από την ευρύτερη περιοχή του Lancaster και του Manchester που υπάρχει ήδη από το 2000. Αποτελούνται από πρώην μέλη σχημάτων όπως οι Roadmap, οι Krill και οι Strawberry Girl. Έχουν παίξει ως backing μπάντα του Damo Suzuki (Can), σε μία έκθεση των Spacemen 3 στην Tate, μαζί με μεγάλα νεότερα ψυχεδελικά συγκροτήματα όπως οι White Hills, οι Trembling Bells και οι Lucid Dream και μάζεψαν πολύ κόσμο στο Liverpool Psych Fest, όπου και άφησαν εξαιρετικές εντυπώσεις.

 

Οι επιρροές τους έρχονται από διαφορετικά μεταξύ τους ιδιώματα: το krautrock των Neu!, η διαστημική ψυχεδέλεια των Spacemen 3, το punk των Stooges, οι Loop, οι Stereolab, οι Pink Floyd των πρώτων δίσκων και όλα αυτά ανακατεμένα κάτω από το φως του ψυχεδελικού art punk των Fall.

Ο ήχος της Philicorda και τα πολλά αναλογικά ηλεκτρονικά που χρησιμοποιούν, τους φέρνουν κοντά και σε όψεις του progressive, πράγμα που τους κάνει να ακούγονται ακόμη πιο ενδιαφέροντες, ενώ το γκαράζ και η pop πλευρά των sixties είναι πανταχού παρόντα.

Οι Three Dimensional Tanx βρίσκονται σήμερα στην καλύτερη στιγμή τους. Κυκλοφόρησαν μόλις το πρώτο ολοκληρωμένο CD τους με δικά τους έξοδα και το διαθέτουν από τη σελίδα τους στο Bandcamp και ηχογράφησαν ακόμη πιο καινούργια κομμάτια που θα κυκλοφορήσουν από την ολοκαίνουργια μικρή αλλά πολύ ελπιδοφόρα Sunstone Records με τη μορφή 7” EP.

Πρόκειται για μία από τις πιο ελπιδοφόρες μπάντες της σημερινής αγγλικής σκηνής, γι’ αυτό ρίξτε μια αυτιά στη δουλειά τους.
(From: www.progrocks.gr)