Sunday 15 June 2014

nick nicely: Psych In His Own Way (An Interview)



Well, nick nicely does not give interviews frequently. But a year and a couple of months ago, and with much help from Keith Jones of Fruits de Mer Records, I was lucky enough to have my questions answered by nick. And believe it or not, after twenty five years of interviewing musicians, this is one of the nicest interviews I have ever done. It's like having him there talking to you. Thank you Nick and sorry for the delay...
(the interview has been done for the release of Hilly Fields 1892 single on Fruits de Mer and soon will be translated for www.progrocks.gr)



Your very first listening was on classical music. How much do you think that this has influenced you?

They say a human brain gets hardwired up until the age of 5. I would have heard a lot of classical music in this time and liked it by all accounts. Yes I feel this influence, but only faintly. At a few points it has been said that my string playing on a keyboard is my strength. I have little conventional skill on kbd, but it often seems to fall in place quickly when I do kbd 'pads' . The Hilly cellos were all hummed parts to the player (Rick Godlee)  and they worked out well .I'd say that there is some natural understanding of kbd string playing that has its root in the early classical influence  .Mahler is my favourite these days

Quite early in your career Heath Leavy had signed you to write songs for other artists but as far as I know, you never did so. Was it something of no interest for you?

I had done a load of demos on a home studio (home studios very unusual in the 70s)...there were different styles, some quite poppy. HL thought I may make some coverable tracks and I attempted to do stuff that would fit their idea . No songs from this time sound much good these days. Part of the problem was I was singing the songs myself and not really focussing on any artists when writing which is the effective way of writing covers .My songs were taken to artists but none took an interest , a song of mine was entered by Heath-Levy for Eurovision Song Contest 1979 !
   I was due to be sacked in 1980 and went into the meeting with DCT in my pocket and, to their credit, all talk of me leaving ended straightaway (unfortunately!).  The Nomen have covered 49 cigars, Oasis have talked about it .Dog Age have played it live. Holy Shit have played On The Beach live and Nite Jewel has talked about covering it . Thats it for covers .Ha ha not great eh ..

Do you think that there would be any difference if Stevo had included “D.C.T. Dreams” in Some Bizarre compilation?

He was disappointed that DCT was on the radio so much (too well known) and didn't want to put Treeline on the Some Bizarre album for some reason .Would it have helped? we can't say . I already had attention through the single being played on daytime radio. There was a big gathering of the artists on the Some Bizarre album at Gossips nightclub in late 1980 to which I was invited. It was a rainy night..I got stoned at home with friends and at the last minute decided not to go. This is a regret .Thing is... my version of synth pop was very acid influenced and I felt a bit different from the others in that scene. I was listening to 60s psych as well as Kraftwerk and feeling its connection with the free spirit of the first Brit synthwave.... others there were not...by December that year I was making Hilly. I passed the zeitgeist, like ships in the night, just  for a moment .
 


It took you 6 months to record “Hilly Fields” and just two days to record “49 Cigars”. Do you think that this difference of recording time reflects in the songs’ result?

49 Cigars is very much a nn one off with the quick completion.  The recording day was spent on acid. I don't know why it worked so well... So quickly, that’s a mystery.  It was already written,   tho we were spontaneous in the recording me 'n Rudi. Kissing The Pink's Nick was hanging out that day at the studio (It’s him doing the phonecall half way through) and told Rudi he thought it a hopeless mess that day.
 .. And was surprised to hear it sounding so good when finished.

How came that you combined the psychedelic sound with the keyboards and the drum machines in your first recordings?

Here is a central question. The mix of the two became the defining sound for nn . The simple answer is that these were the sounds I was into at the time. Psych music had started to really resonate for me from late 70s. I knew the classic psych trax of course from before, but for some reason , maybe acid which came into the picture more   , it became an obsession .I mentioned earlier that our brains get hardwired by the age of 5...it is my opinion that our brains can be Rehardwired .
 This obsessive psych phase lasted as far as 3/4 the way through making Hilly..  its been a permanent love...  the freedom of expression within psych as counterpoint to good songs is great ,   psych songs tho..(As I define psych of course)
There are all sorts of definitions of psych. For me it has, like the original, to be free of sonic constraints on what is allowed but at the same time psychedelia should not be used as an all purpose exotic label for ordinary bands seeking to define themselves in a crowded market,   bands that can't write or sing or play may also wash up on psychedelia's shores as they seek a refuge from competing with more talented artists in their own fields . The plainest of Indie bands call themselves psychedelic as do many other artists in other genres    . Its psychedelic the adjective,   rather than psychedelia the noun thats being used in these instances. I tend toward the noun.
Its hard to put over  how powerful/resonant analogue synths/kbds sounded at that time a wonderful aid  in bringing psychedelic vision to daytime radio .They were so thrilling to experiment with at first .I'd liked Kraftwerk and some of the electronic disco that started in the late 70s and some german stuff like Neu and Can . Of course Pink Floyd had introduced us to synth propulsion with Dark Side in ‘73. Tubeway Army were resonant in ‘79. I'd met Geoff Leach then( he played piano/abstract on 1923) he got an early analogue kbd .It blew me away , Geoff also had a Roland string machine which you can hear on DCT and Hilly too.
My classical influence resonated when I was able to do string parts as if I had an orchestra at my fingertips .Really it felt like the analogue kbds were a huge breakthrough ...the idea of doing songs for other artists disappeared   . Synths were great for pencilling in psychedelic visions on tape, beautifully abstract...Eg . Instead of the acheingly familiar crack of a snare, it still worked when the noise was a synthy psscht and so on through the rest of the arrangement .Felt like a dazzling new language with a host of new emotions coming from the new palette. Suddenly I could stretch out and ’be’ as a vocalist. Treeline was the first...so excited... you can hear it in the track.  Geoff subsequently played with Barclay James Harvest and The Adventures amongst others; he is a great keyboard player.
So overall the synth/psych mix is partly an accident of timing... and also a personal determination to do what  I liked without much thought of the zeitgeist . After Hilly/49 and at EMI..the mix in my work became slightly less obviously 60s psych but kept the acid influence .  I would add that we can endlessly discuss style and soundscapes , but the hard thing is writing good songs.



What are the differences between those “Hilly Fields” and the new recording to be released soon by Fruits de Mer?

Firstly,   new Hilly (Mourning) has been made as an acoustic based piece. The acoustic version was first created as something to play people on the annual 18th July Hilly Fields meeting on Hilly Fields that I attended one year. It has slightly different chords and is not made with a timecode so it speeds up and slows down in time with the feel of the acoustic playing.  It’s also trippier than the orig with more swirls and eddies   . Lyrically its almost the same, though in my mind and in an earlier version that got shortened, the story is different.  A 100 years have passed (A 'hundred years later in ten minutes time ') and CG Fields returns to Hilly Fields from nowhere, not a day older than he was when he left. Why Mourning? Because CG Fields was a real person I knew and is no longer alive ....he is much missed

What is this that makes Hilly Fields park in Brockley that special for you?

Hilly Fields was an atmospheric place where I spent a lot of time. It has panoramic views both over London and Kent. I understand that at one time ufo watchers were unsurprisingly attracted to the place .Its part of the Brockley Conservation area and indeed has the clear mark of Victorian times. It also was the site of events involving extreme psychedelic intoxication. The locals have erected a stone circle at its peak.

What do you think might have happened, if you had released “On the Coast” for EMI in 1983?

I wonder how it would have fared if released. Possibly the weakest area of the track is the drums. I wanted to try synth drums and my drummer Ian Pearce tried the slightly awkward beat and , my fault , it didn't really have an appealing beat ,  I should have tried different rhythms . I doubt personally if anything good would have come from the release .EMI made zero effort with Hilly so they would not have done anything for On The Coast...the track tries too hard to please for my taste and this may have been part of the reason I said don't release . The singing is good though, the bright trad english seaside colours in the lyric/sound and an overall 'end of the pier’, tripped out breeziness   .

Many times you have mention beaches in your songs. Do they attract you much and in what way?

I've spent a lot of time on them. Lived on them for many months. There is a psychedelic connection in that the visuals are always moving, the sea ripples and reflects/shines and patterns swirl and flow across the surface. The repetitive sigh and hiss of the waves. The endless horizon reminds me of Dali paintings...the sky with all its myriad of colours is much larger at the beach. Also I have spent a lot of time on ocean going yachts, so have maritime influences. Generally people think of beaches as places to visit on sunny holidays but nn beaches tend to be colder, bleaker and deserted winter places often. Suffolk coast, east England mainly .On The Beach for example is set on a beach near Southwold in midwinter.
A beach can be useful as a metaphor, eg a track I'm working on is Further Down The Beach meaning further through life.

How were the times of House and Rave success for nick nicely?

As I always say, my alliegance is to acid , not to any , frozen forever, set of clichéd sound sources that people influenced by acid used 45 years ago .  I cannot understand the restriction , enforced by many that the only authentic psychedelia was made '65-'70 using those sounds only . It reminds me of the very conservative Grand 'Ole Opry Country Music instrument restrictions that used to exist in the US (except they stopped the stupid restrictions).
This runs counter to the fact that the spirit of 60s psychedelia was experimentation, a search for new ways to present songs. Those 60s pioneers would laugh at the conservative, copying approach of todays 60s retread bands ...and even harder at those who enforce this conservatism.
Hypnosis through repetition has been used by humans for thousands of years to reach psychedelic goals. Acid House was repetitive music made to be played live over big PA systems. I keep mentioning how psychedelics can rewire brains. The ecstasy in '89-93 did exactly that to an entire British generation. It reconnected us to the primal forces of repetition and dance. It was entirely understandable that as a psychedelic artist I was drawn into this new exciting psych explosion. I could go on, but won't as we are dealing with nn .


If “Psychotropia” was indeed a concept album, what is the main idea behind it?

The concept would be Psychotropia's meditation on psychedelic influence in popular song.

You have said that “Lysergia” cassette is not a final album but a work in progress. There are in it 13 songs in it sounding perfectly, at least for me. What changes have you decided to do?

There will be new songs, I expect the new Hilly will go on it. New track Rrainbow Rrainbow too..mebbe 'Ten Minutes Later' .Been working months and months on track 'Memory Gallery' too (fucker won't finish) .But also the songs on the cassette have been upgraded and better focussed.HeadwindAheadwind/Space Of A Second and Longway are way better now .  This process of continually upgrading is a feature of my working practice. Hilly went through 8 upgrades in 1981..we used no 7 (incidentally the failed no 8 version was made with the tape op on the Beatle's 'Walrus' session)
In the late 1800s the artist, Manet's friends dreaded him coming to dinner  as he would look at one of his paintings on their walls , sigh and get out his paintbox and start work on it again . I understand his approach. 
I may change the order of the album too. London South /Translucence/Lobster remain the same. It’s my goal to try and make the album outstandingly good, when it comes out seems unimportant. I have offers to release it but feel no rush.

You have said that psychedelia was different in the 60s than it was in the 90s. Which were the differences and how different is now?

Well they were both using the latest technology to bring psych in to the culture. The 60s had the advent of the multitrack studio..the 90s had the advent of machines/computers which very effectively reenergised the linear trance model of dance music . Both psych decades were making music never heard before (with the '90s' we must include '87 - '89). The differences?  In the 60s musicians thought they were changing the world in the 90s they were more exploring the exciting opportunities following on from a massive rewiring of an entire generation's brains . This is a simplification but has some truth

In previous interviews you use examples of other art forms, particularly painting. What are the painting expressions and times that attract you most?

Yes I do use it a lot in interviews to try and bring artistic concepts out of the music field with all its presuppositions, to make things clearer. I am indeed fascinated with the development from the first step in abstraction with the Impressionists through to the start of pure abstraction (pure abstraction is not to my taste) .  Generally I suggest that purely figurative paintings are like
conventional songs...through to abstract painting representing Music Concrete .On this scale I see myself as still partly figurative, but interested in the warping of the figurative . Maybe like the Fauvists 1901-1910. You can make out what is being painted but the colours are wild and the shapes vary from reality.
Then on to the Surrealists, De Chirico… these people were bringing in unusual unconscious resonances in their work .Its something I aim for in my music .Dali ,Magritte too (I perform live wearing a veil ,partly inspired by Magritte paintings) These artists were still figurative , but  were interested in the subconscious effects of juxtaposition . I aim for that too .Shock is also a surrealist tool that I like to try in my work ...BUT all the time having a song in there keeping the work partly figurative in a painting sense.



Which musicians did you admire when you started playing music and which now?

These days I admire Hendrix a lot .First doing music? Well I was learning Dylan songs then so Dylan. Earlier Neil Young is great to my ears. Generally I get into tracks rather than artists ,60s pop, Floyd, earlyMetal..and some of the new diy US stuff . The Beatles were big for me...Loved Kraftwerk's better known stuff. Sorry not much help am I.

If you had the opportunity to change the past, what would you do in a different way?

...well thats easy. I would have forced, through legal means, Heath Levy to pay the large amounts of money they stole from me and so prevent my career collapsing in the 80s because of grinding poverty. Fucking arseholes.

Will there be any chance to watch you live in the near future or you still think that you are writing “impossible music”?

Well to reproduce a nn record faithfully would be very difficult without a large cast of musicians. My English band, The Unlived Lives is a 5 piece, with me making 6 people on stage. Go to the nn myspace to hear us doing 49 Cigars at Green Man Festival.  I love playing with them, Paul Simmons (Bevis Frond) is fairly subdued imo when playing with the Frond , but for me he lets his freak flag fly . Eliza Skelton (kbds/flute/vocal) is an outstanding artist in her own right, Vic Vibrato(bass) has made many psych records(Vibrasonic) and is my right hand man . Dave Berk (drums) plays with the Damned sometimes these days and Johnny Moped , a punk rocker who puts real energy into our sound and   mad abstacist Paul Sanders who ensures we are very much 'out there' with huge sheets of insane samples and wild abstract..noone doubts we are psych with him around .
Unfortunately, I love them but its expensive to play with the full band. So....I am talking to Dutch festival promoters at this very moment about doing shows solo, me on guitar and vox , but with tapes . I made an experimental solo concert demo tape last week, 11 minutes long and sent it to them a coupla days ago. It’s quite exciting. nick nicely records are too intricate to sound good loud over a big PA , so this approach is keeping things simple and very acidic , different from a nn record but with some familiar nn songs , beaty , repetitive and more linear . Both me and the promoters are shocked by the demo! .They are driving up from
Holland to persuade me to do their shows and we meet Saturday night.  
The money is good, but I will need to work hard and long to create the backing trax , so have not committed yet . Really I'd prefer to get on with Lysergia . So we'll see whats happening after this meeting with the live stuff.
Overall , yes there is a chance that I will be playing live at some point .(Later:  I've just committed to play a Belgian festival and an Amsterdam gig this summer , I will play alone with psychedelic tapes )

What do you expect now from your career and what should we expect from you?

Nothing concrete really. Immortality maybe!... I might do some gigs and Lysergia may come out .I can't see further than that. What can people expect from me?..I want to try and provide what noone else can and am aiming for original, high quality psychedelia .
 


Saturday 14 June 2014

Folk Heritage: Μια Αρχαία Folk Συλλογή, Μια Ξεχασμένη Εταιρεία, Δύο Πανάκριβοι Δίσκοι, Μια Παλαιότερη Και Μια Ολοκαίνουργια Επανέκδοση


fokal point 
Πάνε αρκετά χρόνια από τότε που αγόρασα τη συλλογή Folk Heritage. Αν και η φωτογραφία του εξωφύλλου μού έκανε περισσότερο folklore παρά folk rock, αν και τα ονόματα ήταν εντελώς άγνωστα, η καλή τιμή της και το laminated (Garrod and Lofthouse) εξώφυλλο, με έπεισαν πολύ γρήγορα.
Πρόκειται για μία συλλογή που κυκλοφόρησε το 1973 και ο στόχος της δεν ήταν να παρουσιάσει νέα σχήματα ή καλλιτέχνες, αλλά να παρουσιάσει μερικά πολύ σημαντικά παραδοσιακά αγγλικά τραγούδια, που ακούγονταν πολύ συχνά στις folk pubs σε ολόκληρη την Αγγλία. Τα συγκροτήματα στην πλειονότητά τους ήταν προσκολλημένα στην παράδοση χωρίς πολύ μεγάλη διάθεση για πειραματισμούς εκτός από μερικές φωτεινές εξαιρέσεις, όπως οι  Mike Raven And Joan Mills, οι Gallery και οι Folkal Point.
folk heritage 
Η συλλογή είχε κυκλοφορήσει από την Windmill Records, μια εταιρεία του Alan Green που ταυτόχρονα έτρεχε κι άλλα labels, όπως την Westwood και κυρίως την Midas Recordings. Ούτε η Windmill είχε να επιδείξει κάτι ιδιαίτερα σημαντικό, ούτε η Westwood. Στην Midas κυκλοφόρησαν όμως δύο δίσκοι της Janet Jones, για την οποία λέγεται ότι παίζει ακόμη μέχρι σήμερα σε διάφορες pubs της κεντρικής Αγγλίας, ο μοναδικός, ομώνυμος, δίσκος των Folkal Point και ο μοναδικός δίσκος των Gallery με τίτλο The Wind That Shakes The Barley.
Οι δίσκοι της Janet Jones είναι αρκετά σπάνιοι και κοστίζουν από 200 έως 500 λίρες, ενώ τα albums των Folkal Point και των Gallery, αν υποθέσουμε ότι βρίσκονται -που είναι μάλλον απίθανο- κοστίζουν περισσότερο από 1000 λίρες το καθένα, με το Folkal Point κάπως πιο ακριβό, καθώς όπως λέει η ιστορία, ο δίσκος πούλησε περίπου 200 αντίτυπα στις συναυλίες του συγκροτήματος και τα υπόλοιπα 300 καταστράφηκαν λόγω πλημμύρας.
gallery the wind that shakes the barley 
Οι Folkal Point και οι Gallery είναι δύο συγκροτήματα της folk με κυρίαρχα τα γυναικεία φωνητικά που φέρνουν στο μυαλό συγκροτήματα όπως οι Spriguns Of Tolgus και οι Tickawinda, δηλαδή έχουν κλασικό folk ήχο με ελάχιστες ψυχεδελικές αιχμές, στο ύφος των πρώιμων Fairport Convention. Μάλιστα, στους Gallery, εκτός από την Barbara Seabourne τραγουδάει και ο Royce Seabourne, του οποίου η φωνή θυμίζει κάπως τη φωνή του Paul Kantner των Jefferson Airplane στις πιο ήρεμες στιγμές του. Η Sherie Musialik των Folkal Point από την άλλη πλευρά είναι πιο κοντά στις πρώιμες στιγμές της Sandy Denny.
Ο δίσκος των Folkal Point επανακυκλοφόρησε πριν από δύο περίπου χρόνια σε cd από την νοτιοκορεάτικη εταιρεία Big Pink, ενώ το The Wind That Shakes The Barley είχε κυκλοφορήσει παλαιότερα από την Kissing Spell -της οποίας οι επανεκδόσεις ήταν συνήθως χωρίς άδεια από τα συγκροτήματα- και πριν από δύο εβδομάδες επανακυκλοφόρησε για πρώτη φορά με το αυθεντικό εξώφυλλο από την ισπανική Guerssen σε βινύλιο και cd και μάλιστα με σημειώσεις του Richard Allen, εκδότη του ιστορικού περιοδικού Freakbeat στη δεκαετία του ’90 και ιδιοκτήτη της φοβερής και τρομερής Delerium Records.

Naomi Randall with Tom Gaskell: The Perfect Folk Thing


gaskell 
Ο Tom Gaskell είναι ηχολήπτης με σπουδές στη Μουσική Τεχνολογία, αλλά και μουσικός που παίζει πολλά όργανα: κιθάρα, πιάνο, μπάσο, φυσαρμόνικα, σιτάρ, γιουκαλίλι και μαντολίνο. Έχει ένα δικό του studio, το Big G Studios στο Cambridge, όπου και ηχογραφεί τη δουλειά πολλών νέων και λιγότερο νέων μουσικών.
Στο folk ντουέτο με την Naomi Randall όμως παίζει τον μικρότερο ρόλο, καθώς εκείνη γράφει όσα τραγούδια δεν είναι παραδοσιακά και κρατάει τα φωνητικά. Εδώ ακριβώς είναι και το σημείο που μπορεί να χαλάσει -τουλάχιστον στα δικά μου αυτιά- η συνταγή της σύγχρονης folk: ακριβώς στα φωνητικά και ειδικά στα γυναικεία. Από τη στιγμή που επικράτησε να θεωρούνται επαρκή τα νιαουρίσματα της Joanna Newsom ή της Marissa Nadler -επειδή για πολλούς εκόμιζαν ένα είδος σκοτεινής αθωότητας- δεν ήταν καθόλου λίγες οι κοπέλες που προσπάθησαν και κατάφεραν να κάνουν καριέρα στο συγκεκριμένο ιδίωμα αναπαράγοντας τον τρόπο αυτό τραγουδιού, που σιγά-σιγά άρχισε να αποτελεί κανόνα στο είδος.
randall 
Εδώ έχετε να κάνετε με έναν συντάκτη που θεωρεί ότι ακόμα και η Joan Baez ψιλοστρίγγλιζε μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του ’70, αλλά αυτή η αντίληψη -όσο ακραία και να ακούγεται- έχει τη βάση της σε μία συγκεκριμένη οπτική: ότι οι γυναικείες φωνές που προέρχονται από την αγγλική folk παρουσίαζαν από την αρχή πολύ μεγαλύτερο ενδιαφέρον από τις αντίστοιχες αμερικάνικες. Κι αυτό, γιατί πατούσαν στην παράδοση της Shirley Collins που γέννησε την Sandy Denny για να φτάσουμε στη Mandy Morton των Spriguns και δεκάδες ακόμη φωνές. Ακόμη και η μητέρα του Nick Drake, η Molly Drake, στα λίγα τραγούδια που έχουμε στα χέρια μας αυτήν την παράδοση ακολουθεί.
Ευτυχώς, η Naomi Randall είναι Αγγλίδα. Και μια Αγγλίδα που ασχολείται με τη folk δε θα μπορούσε να αγνοήσει τα βήματα της Collins ή της Denny. Έτσι, αυτός ο πρώτος δίσκος του ντουέτου από το Cambridge, είναι ένας αιθέριος πανέμορφος δίσκος με υπέροχα γυναικεία φωνητικά που μοιάζει ξεχασμένος σε κάποιο συρτάρι από τις αρχές των seventies. Ένας δίσκος με πολλά παραδοσιακά τραγούδια που παίζονται με έξυπνο και πολύ ενδιαφέροντα τρόπο, με τις ακουστικές κιθάρες σε πρώτο πλάνο αλλά και το σιτάρ να προσθέτει ψυχεδελικούς τόνους. cover 
Οι ερμηνείες της Randall είναι ιδιαίτερα βαθιές και προκαλούν έντονα συναισθήματα από το πρώτο μέχρι το τελευταίο τραγούδι.
Το album αυτό της Naomi και του Tom κυκλοφόρησε μέσα από τη σελίδα του ντουέτου στο Bandcamp και πήρε πολύ καλές κριτικές από το fRoots του Ian A. Anderson (του folk μουσικού από το Bristol που δημιούργησε στα τέλη του ’60 την εταιρεία Village Thing), αλλά και από το αγγλικό ψυχεδελικό περιοδικό Shindig! του Jon “Mojo” Mills. Έτσι, τα πρώτα 150 κομμάτια σε digipack cd εξαντλήθηκαν και η Naomi με τον Tom ετοιμάζονται να εκδώσουν άλλα 250 σε jewel case cd με obi.
Θα τους περιμένουμε στη γωνία καθώς μοιάζει να έχουν πολλά ακόμη να προσφέρουν. Για περισσότερες πληροφορίες επισκεφθείτε τις σελίδες:
http://www.somewhenband.com

(πρωτοδημοσιεύθηκε στο www.progrocks.gr)

Thursday 29 May 2014

Marmalade Radio Show # 12: The Seven Inch Edition (Playlist 28/05/2014 @ Music Society) [The last show of the first series]

Alexander Courage: Star Trek
Marius Constant: Twilight Zone
Bob Dylan: Positively 4th Street
The Byrds: She Don't Care About Time
Mynah Birds: It's My Time
Boeing Duveen And The Beautiful Soup: Which Dreamed It
Ed Askew: Here We Are Together Again
Sandy Denny: I'm A Dreamer
Fleetwood Mac: Dragonfly
Red Crayola: Hurricane Fighter Plane
Roky Erickson: You Don't Love Me Yet
The Smell Of Incense:A Visit With Ashiya
Purple Overdose: You Lose It
Manticore's Breath: The Ancient Words
Hidden Masters: Nobody Knows That We're Here
Circulus: Song Of Our Despair
The Lords Of Thyme: If I Was A Bird
Balduin: Jabberwock
Klaus Johan Grobe: Traumhaft
Beak: Mono
Bonnie Prince Billy & Dawn McCarthy: Walking The Dog
Sendelica: Maggot Brain
Hausfrauen Experiment: Sebastian
Us And Them: By The Time It Gets Dark
Bronco Bullfrog: Rocking Horse Mender
Purson: Rocking Horse
Admiral Sir Cloudesley Shovell: Black Sheep
Uncle Acid: Under The Spell
Frobischer Neck: To Another World


Fruits de Mer: κυκλοφορίες Ιουνίου

Κάθε τρεις περίπου μήνες, η αγαπημένη αγγλική εταιρεία Fruits de Mer ανακοινώνει τρεις ή τέσσερις νέες κυκλοφορίες που έχουν κάθε φορά εξαιρετικό ενδιαφέρον. Ας δούμε τι σκαρφίστηκε και τι ετοιμάζει για τις αρχές Ιουνίου ο Keith Jones, ένας από τους πιο δαιμόνιους ανθρώπους της ψυχεδελικής μουσικής βιομηχανίας


tirnanog 
Tir na nOg - I Have Known Love
[7” EP, Crustacean 49]
Οι ιστορικοί δουβλινέζοι φίλοι, ένα από τα πρώτα συγκροτήματα της progressive folk ηχογραφούν τέσσερα καινούργια τραγούδια αποκλειστικά για την Fruits de Mer. Πρόκειται για τρεις δικές τους συνθέσεις και την διασκευή στο I Have Known Love των Silver Apples, ένα συγκρότημα που θεωρούσαν ότι κάτω από τον ηλεκτρονικό lo-fi μανδύα έκρυβε πάντα μια ιδιαίτερα βαθιά folk ρίζα.
                                                  
astralasia
Astralasia - Wind On Water
[LP + 7”, Regal Crabomophone – winkle 17]
Οι Astralasia είναι από τα μεγάλα βρετανικά σχήματα που ξεπήδησαν από τη μεγάλη σκηνή των ολοήμερων φεστιβάλ στη δεκαετία του ’90. Electro hippies με αδυναμία στο ambient-dub και το tribal house, δεν έκρυψαν ποτέ την αγάπη τους στο krautrock. Μάλιστα, σε αρκετές ηχογραφήσεις τους αφήνουν στην άκρη τα samples και τους υπολογιστές και αυτοσχεδιάζουν με αναλογικά synths δημιουργώντας ήχους που ταιριάζουν στον ήχο της Brain. Αυτό κάνουν ακριβώς και στον νέο τους αυτό δίσκο, που αποτελείται από δύο μεγάλες σε διάρκεια και δύο σύντομες συνθέσεις τους. Η Magick Eye, η εδώ και πολλά χρόνια εταιρεία τους, έδωσε την άδεια στην Fruits de Mer για να κυκλοφορήσει αυτό το LP, που έρχεται με ένα πολύ ιδιαίτερο εξώφυλλο οπτικού εφέ.                               
            
torpeders
Tor-Peders - Brev Fran Ederstorp
[LP + 7”, Regal Crabomophone – winkle 16]
Τραγική η ιστορία των Tor-Peders, μιας σουηδικής μπάντας που παίζει ένα πολύ «σουηδικό» instrumental surf / psych / prog, καθώς ο κιθαρίστας και δημιουργός τους, Jonas, παρασύρθηκε από ένα αυτοκίνητο και σκοτώθηκε λίγο καιρό μετά την ηχογράφηση αυτού εδώ του δίσκου, το 2011. Οι Tor-Peders είχαν προλάβει να κυκλοφορήσουν ένα single και βρίσκονταν σε συζητήσεις με την Fruits de Mer, οι οποίες διακόπηκαν απότομα λόγω του ξαφνικού θανάτου του Jonas. Τα υπόλοιπα μέλη του συγκροτήματος ήρθαν πρόσφατα και πάλι σε επικοινωνία με τον Keith κι έτσι θα κυκλοφορήσει το LP αλλά και ένα 7” που θα περιλαμβάνει υλικό που ηχογραφήθηκε λίγο μετά τον δίσκο. Αναμένεται σπουδαίο album εδώ, που δυστυχώς δε θα έχει συνέχεια, καθώς οι Tor-Peders δεν υπάρχουν πια.
                                             
craigpadilla
Craig Padilla - Sonar
[2LP, Strangefish 6]
Ο Craig Padilla είναι ένας Καλιφορνέζος μουσικός του ambient που έχει κιόλας ηχογραφήσει πάνω από τριάντα albums. Βρίσκεται στη σκηνή από το 1996 και μεταξύ άλλων γράφει και μουσική για τον κινηματογράφο. Είχε συμμετάσχει στη συλλογή “Strangefish One” της Fruits de Mer και τώρα επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος με έναν ήχο που φέρνει στο μυαλό τον Klaus Schulze, τους Tangerine Dream, τον Steve Roach και τους Kraftwerk.
                                                  
Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να επισκεφθείτε το site της Fruis de Mer, http://www.fruitsdemerrecords.com, αλλά επειδή ο ίδιος ο Keith στέλνει μόνο παραγγελίες εντός Αγγλίας, μπορείτε να παραγγείλετε το υλικό από τον πολύ φιλικό Nick Leese στο mail order του, http://www.heyday-mo.com.

Have a nice fruit fishing!
(πρωτοδημοσιεύθηκε στο www.progrocks.gr)

Thursday 22 May 2014

Marmalade Radio Show # 11 (Playlist 21/05/2014 @ Music Society)

Molly Drake: Love Isn't A Right
Nick Drake: Hazy Jane II
Donovan: Young Girl Blues
Nick Garrie: Stone And Silk
Suicidal Flowers: Bite The Hand
Dead Flowers: Drowning
Clive Palmer: Coventry Carol
Bevis Frond: The Foreign Laugh
Outskirts Of Infinity: Scenes From The Dreams Of Angels
Sula Bassana: In Space
Broesel Machine: Lassie
Sand: May Rain
Culpeper's Orchard: Your Song And Mine
Wigwam: Must Be The Devil
Blues Section: Cherry Cup Cake Twist
The Plastic People OF The Universe: Palnocni Mys
Le Stelle Di Mario Schifano: Molto Lantano (A Colori)
The Third Eye: Apricot Brandy
Abstract Truth: Pollution
Witch: Strange Dream
Ngozi Family: You Don't Love Me
Wicked Lady: Rebel
Admiral Sir Cloudesley Shovell: Bulletproof
Horisont: Writing On The Wall
Blood Ceremony: Goodby Gemini

Messenger: πορτραίτο του metal ως πηγή έμπνευσης


Πρέπει να ομολογήσω για μια ακόμη φορά την έντονη συναισθηματική σχέση που έχω με το metal, ακόμη κι αν τα τελευταία χρόνια δεν ενημερώνομαι όσο θα ήθελα ως προς το είδος αυτό. Ενώ από τη μια πλευρά αυτή η απόσταση μού δημιουργεί ένα είδος έλλειψης, από την άλλη με βοηθάει να το παρακολουθώ με πολύ μεγαλύτερη ψυχραιμία.
Το metal είναι μια μουσική που έχει μια βασικότατη λειτουργία κοινωνικοποίησης: τοποθετεί τους πολυάριθμους έφηβους οπαδούς του (δεν είναι καθόλου τυχαία η λέξη «οπαδοί») σε μια κατάσταση μη προσαρμογής ως προς την ευρύτερη κοινωνία, σε μια κατάσταση ιδιότυπης αντίθεσης. Την ίδια στιγμή, οι οπαδοί του metal προσαρμόζονται, ενδεχομένως και αφομοιώνονται από την υπόγεια κουλτούρα της ομάδας τους (sub-culture) ή από κάποια από τις υπο-ομάδες της. Η υπόγεια κουλτούρα ως μόρφωμα στηρίζει την ύπαρξή της στην αντίθεση πέρα από τη mainstream κουλτούρα, και σε κάθε άλλη υπόγεια κουλτούρα που υπάρχει Με την έννοια αυτή ένας οπαδός του metal είναι κάθετα αντίθετος στην indie sub-culture για παράδειγμα.
messenger 2
Για να πετύχει αυτή η απόλυτη αντιπαράθεση της Ίδιας (2) (δικής μας) κουλτούρας στην κουλτούρα του Άλλου (που εδώ ορίζεται ως οτιδήποτε δεν είναι δικό μας), είναι αναγκαία η απόλυτη συνεκτικότητα της δικής μας ομάδας. Αυτή επιτυγχάνεται μέσω του στυλ ντυσίματος σε πρώτη φάση, αλλά ακόμη κι αυτό δεν είναι αρκετό. Είναι αναγκαίο η μουσική που ακούμε να παρουσιάζει στοιχεία ομοιομορφίας, τέτοια ώστε να είναι απόλυτα εμφανές ότι το ένα ή το άλλο συγκρότημα είναι «δικό μας» και «όχι των άλλων». Με δεδομένη της πίεση των οπαδών αλλά και λόγω του ότι και τα ίδια τα μέλη των συγκροτημάτων αποτελούν μέλη των ίδιων υπόγειων ομάδων, το metal είναι ένα ιδίωμα που χαρακτηρίζεται από μεγαλύτερη ομοιομορφία από άλλα ιδιώματα και εξελίσσεται σχετικά αργά. Η καινοτομία είναι αποδεκτή μόνο όταν δεν είναι τέτοια που να διαρρυγνύει τα όρια του είδους, ή πολύ συχνά και του ιδιώματος εντός του είδους, πράγμα που αποδεικνύεται και από τις ενδομεταλλικές αντιθέσεις: οπαδοί του power metal εναντίον οπαδών του death metal κλπ. Τέτοιου είδους αντιθέσεις τόσο ως προς το mainstream όσο και ως προς τα εσωτερικά ιδιώματα εμφανίζονται σε όλα τα μουσικά είδη που σχετίζονται με υπόγειες νεανικές κουλτούρες, όπως είναι για παράδειγμα το hip hop.
Καθώς οι οπαδοί του metal μεγαλώνουν και αποχωρίζονται την ομάδα για να ενταχθούν ο καθένας με τον τρόπο του στην ευρύτερη κοινωνία, συνήθως αποδέχονται περισσότερα ιδιώματα του metal αλλά και αρκετά άλλα είδη μουσικής, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν πρώην μέλη της metal κοινότητας που να μένουν προσκολλημένα στο ιδίωμα που άκουγαν, ως ένα είδος νοσταλγίας για την εποχή της αθωότητας, δηλαδή της μη προσαρμογής.
Συνεπώς, σε γενικές γραμμές το metal είναι μια μουσική που έχει ανάγκη την ομοιομορφία –έστω τη σχετική- για να μπορέσει να επιτελέσει τη λειτουργία του ως μέσο κοινωνικοποίησης (3), πράγμα που σημαίνει ότι κάθε δίσκος που στοχεύει στο metal κοινό δεν πρέπει να ξεφεύγει από κάποιες νόρμες, ακόμη κι αν δεχθούμε ότι οι νόρμες αυτές γίνονται πιο χαλαρές στο πέρασμα του χρόνου.
messenger 1
Στην πιο πάνω περίπτωση το metal είναι ο ηχητικός στόχος. Τα τελευταία χρόνια όμως βλέπουμε συγκροτήματα που δεν αντιμετωπίζουν το metal ως στόχο αλλά ως αφετηρία, ως κεντρική έμπνευση και δεν έχουν κανέναν λόγο να το κρύψουν. Τέτοιο σχήμα ήταν οι Cathedral όταν άρχισαν να ξεφεύγουν από το doom και να κινούνται προς το stoner, τέτοιο σχήμα είναι οι Ulver, οι Sunn O))), οι Jex Thoth, οι Purson, οι Blood Ceremony. Έτσι, αυτή τη στιγμή μπορούμε να μιλάμε για ένα πολύχρωμο -θα επέλεγα τον όρο baroque για να δείξω αυτή την ποικιλία- post metal που παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον σε κάθε έκφανσή του.
Αν έπρεπε να χαρακτηρίσουμε τη μουσική των Messenger –για να φτάσουμε επιτέλους και στο ζητούμενο- θα λέγαμε ότι παίζουν ένα pastoral psych prog post metal, που αποτελεί μέρος της σχετικά νέας baroque μετα-μεταλλικής τάσης.
 illusory blues 
Το Illusory Blues χρωστάει πολλά στους Floyd, και τους King Crimson (ειδικά λόγω του mellotron), αλλά και σε ολόκληρα τα seventies. Οι Messenger, με τα δύο κεντρικά μέλη τους να έχουν στενότατη σχέση με το metal (ο Khaled Lowe έπαιζε στους deathcore Raise The Dead και ο Barnaby Maddick ήταν session στους Purson), προδίδουν τις μεταλλικές τους καταβολές όχι μόνο εκεί που αγριεύουν οι κιθάρες αλλά περισσότερο μέσα από συγκεκριμένες σειρές ακόρντων και μέσα από την πεντακάθαρη παραγωγή που αποτελεί εδώ και πολλά χρόνια στόχο κάθε σοβαρού μεταλλικού σχήματος. Τα τραγούδια τους είναι αιθέρια και μελωδικά με αρκετά folk στοιχεία, με blues αναφορές και με τα ακουστικά όργανα να έχουν τον πρώτο λόγο.
Το ποιμενικό ψυχεδελικό progressive των Messenger είναι ιδανικό δείγμα του post metal και κατά συνέπεια ιδανικό ακρόαμα για ξεκολλημένα αυτιά, ειδικά στον βαθμό που οι συνθέσεις τους, άλλοτε απλές, άλλοτε αρκετά σύνθετες, είναι σε κάθε στιγμή πρωτότυπες και πλήρεις.
Κι αν θέλεις να το δεις μεταφορικά, οι Messenger δημιουργούν το κατάλληλο ηχητικό soundtrack για μια πραγματική ή φανταστική βόλτα σ’ ένα πυκνό δάσος της βόρειας Ευρώπης στη μέση του χειμώνα.

Σημειώσεις:
(1)   Ο τίτλος είναι επηρεασμένος από το βιβλίο του James Joyce ”Portrait Of An Artist As A Young Man”.
(2)   Το «Ίδιον» και το «Άλλο» χρησιμοποιούνται εδώ ως φιλοσοφικές-ψυχολογικές έννοιες, με τον τρόπο που ασχολήθηκε μαζί τους ο Jacques Lacan ή ο Jacques Derrida.
(3)   Κοινωνιολογικά, ο όρος «κοινωνικοποίση» αφορά στη σχέση που έχει ένα άτομο με την κοινωνία. Αυτή η σχέση κυμαίνεται από την απόλυτη προσαρμογή μέχρι την απόλυτη αντίθεση. Η ουσία της έννοιας είναι ότι το άτομο επιλέγει μία θέση «απαντώντας» στην ύπαρξη της κοινωνίας ως άλλου πόλου σε σχέση με το άτομο.

Official Site:

(πρωτοδημοσιεύθηκε στο www.progrocks.gr)

Thursday 15 May 2014

Marmalade Radio Show # 10 (Playlist 14/05/2014 @ Music Society)

Sea Train: Sea Train
Magic Carpet: Harvest Song
Fairport Convention: Stranger To Himself
Chris Bell: I Am The Cosmos
Frank Zappa: Who Needs The Peace Corps?
Pink Floyd: The Great Gig In The Sky
Porcupine Tree: The Moon Touches Your Shoulder
Dead Flowers: Full Fist
Saddar Bazaar:Peacock Angel
Tangle Edge: Yatantah
Smell Of Incense: I'm Allergic To Flowers
Spids Nogenhat: Lolland Falster
Burning Red Ivanhoe: Ivanhoe In The Woods
Ache: Shadow Of The Gupsy
Made In Sweden: Mad River
Neil Ardley: Greek Variation (excerpt)
Dave Brock: It's Never Too Late
Se Delan: Tonight
Messenger: The Return
The Oath: Silk Road
Jex Thoth: The Places You Walk
Sendelica: Dream Mangler
Neu: Hero

The Oath: Twilight Zone

oath logo 
Δε γράφω πολύ συχνά για metal σε αυτή τη στήλη, αλλά μερικές φορές οι καταστάσεις με ξεπερνούν. Στην περίπτωση των Oath μάλιστα συντρέχουν αρκετοί λόγοι, που σε συνδυασμό με τον πρότερο ανέντιμο βίο μου (ειδικά στη δεκαετία του ’90) δημιουργούν ένα μίγμα εκρηκτικό.  Κατ’ αρχήν αυτό το album από τη στιγμή που έφτασε στο σπίτι μου δεν έχει ξεκολλήσει από το πικάπ. Κατά δεύτερον, κυκλοφορεί σε μία από τις καλύτερες εταιρίες της παγκόσμιας σκηνής, την Rise Above του Lee Dorrian των Cathedral. Και τέλος, οι Oath ανήκουν στα ελάχιστα συγκροτήματα που διαλύονται απολύτως ταυτόχρονα με την κυκλοφορία του πρώτου δίσκου τους.
Η ιστορία είναι πολύ σύντομη: η Linnea Olsson εγκαταλείπει τη Στοκχόλμη όπου παίζει κιθάρα σε διάφορα σχήματα της τοπικής σκηνής και αποφασίζει να εγκατασταθεί στο Βερολίνο. Εκεί συναντά την Johanna Sadonis, που έψαχνε κιθαρίστα για να φτιάξει μία μπάντα που να λέγεται The Oath. Οι δύο κοπέλες τα βρίσκουν και ξεκινούν να γράφουν τα πρώτα τους τραγούδια. Μετά το single Night Child που κυκλοφορεί από την High Roller το 2013, οι Oath υπογράφουν στην Rise Above και ξεκινούν τις ηχογραφήσεις του πρώτου album τους.
oath2 
Επιρροές από Sabbath, Trouble, Angel Witch, Mercyful Fate και Danzig, λίγο punk attitude με τον τρόπο των Stooges, ωμός ήχος όπως τον ήθελαν τα πρωτο-metal συγκροτήματα και απόλυτη οικονομία των εκφραστικών μέσων. Το πρώτο album των Oath είναι στην ουσία μια απολύτως minimal κυκλοφορία. Η μόνη διαφοροποίηση στην ξερή ηχητική εικόνα της μπάντας είναι τα soli του Henke Palm (Solitude) που κουβαλάνε ένα Voivodικό κλίμα, δίνοντάς μου το άλλοθι να γράψω για τον δίσκο σε ένα περιοδικό που έχει ως κεντρικό του ήχο το progressive.
Οι Oath στις συνεντεύξεις τους τόνιζαν από την αρχή δύο βασικά πράγματα: ότι το συγκρότημα είναι αποτέλεσμα της προσωπικής και μουσικής σχέσης των δύο κοριτσιών και ότι το ζήτημα του θανάτου, συχνά και της αυτοκτονίας, τις απασχολούσε ιδιαίτερα. Μάλιστα η Johanna σε μία πρόσφατη συνέντευξή της λέει: «Το Leaving Together σχετίζεται με τον θάνατο ενός πολύ καλού μου φίλου που αυτοκτόνησε πριν από πολλά χρόνια. Μπορώ να το καταλάβω πολύ καλά αυτόν τον τρόπο θανάτου και μερικές φορές ψάχνω κι εγώ το ίδιο καταφύγιο». Τελικά φαίνεται ότι «η προσωπική και μουσική τους σχέση» δεν πήγε ιδιαίτερα καλά. Επιπλέον, ευτυχώς όχι ως φυσικά πρόσωπα, αλλά ως συγκρότημα, επέλεξαν τον δρόμο της πολύ πρόωρης αυτοκτονίας.
Δεν ξέρω αν αυτό το album θα αποτελέσει μνημείο για το heavy metal. Στην πραγματικότητα, δεν το νομίζω. Θα είναι όμως πάντα ένας από εκείνους τους δίσκους που θα κουβαλούν ένα πολύ ιδιαίτερο μυστήριο. Ειδικά αν αυτά τα -όμοια σαν δύο σταγόνες νερό- κορίτσια εξαφανιστούν για πάντα και δεν ακούσουμε τίποτα πια γι’ αυτά.

Official site: https://www.facebook.com/THEOATHOFFICIAL

(πρωτοδημοσιεύτηκε στο www.progrocks.gr)

Thursday 8 May 2014

Marmalade Radio Show # 09 (Playlist 07/05/2014 @ Music Society)

Can: Mother Sky
Tangerine Dream: Ultima Thule
Witthuser Und Westrupp: Das Stille Grab
Roky Erickson: Night Of The Vampire
Pete & Royce: Time
PLJ Band: OYE
King Crimson: 21st Century SchizoidMan
Captain Crimson: Don't Take Me for A Fool
Siena Root: Bhairavi Thumri
Kebnekajse: Barkbrolaten
Knutna Navar: Balladen Om Ho Chi Minh
Unknown Artist: Internationalen
Radiomobel: 3 Miles
Alrune Rod: Tael aldrig I Morgen Med
Povl Dissing with Burning Red Ivanhoe: Narrevise
Igra Staklenih Perli: Solarni Modus
Kladivo Kojn In Voda: Circus
Tickawinda: Coalhole Cavalry
Nigel Mazlyn Jones: Reality
Argent: The Feeling's Inside
Pretty Things: Private Sorrow
Kaleidoscope: O Death
Lightyears Away: Fourth Coming
Ithaca: Journey

Nigel Mazlyn Jones: Raft To Shore


ship to shore 
Το Ship To Shore, το πρώτο album του Nigel Mazlyn Jones έπεσε στα χέρια μου πολύ νωρίς. Έγινε γρήγορα ένας από τους αγαπημένους μου δίσκους, αλλά -για ακατανόητους λόγους- δεν αναζήτησα άλλες δουλειές του. Τώρα που επανακυκλοφόρησε σε cd μαζί με το ολοκαίνουργιο Raft, ξαναέπιασα επαφή με έναν από τους πολλούς σχετικά άγνωστους μουσικούς που παρουσιάζουν τόσο ως δουλειά, όσο και ως προσωπικότητες, πολύ μεγάλο ενδιαφέρον.
 Ο Nigel Mazlyn Jones ξεκίνησε να εργάζεται από νωρίς σε ζωολογικούς κήπους και τα παράτησε αρκετά χρόνια αργότερα αηδιασμένος από τη συμπεριφορά των ανθρώπων απέναντι στα ζώα. Ο πρώτος του δίσκος κυκλοφόρησε το 1976 και έκρυβε πολύ ιδιαίτερα παιξίματα στη δωδεκάχορδη ακουστική κιθάρα, όμορφες μελωδίες και εξαιρετικούς στίχους. Από το 1980 που συνάντησε τον Guy Evans, drummer των Van Der Graaf Generator, η καριέρα του πήρε διαφορετικό δρόμο και βρέθηκε να ανοίγει συναυλίες συγκροτημάτων όπως οι Argent, οι America, οι Hatfield And The North, οι Camel, οι Barclay James Harvest. Παράλληλα, συνεργάστηκε με σπουδαίους μουσικούς, όπως ο Roy Harper, ο Steve Jolliffe των Tangerine Dream, ο Steve Hillage και ο Nik Turner των Hawkwind.
Οι δίσκοι του στη δεκαετία του ’80 και του ’90 έγιναν instrumental και έδειχναν το ενδιαφέρον του για ζητήματα κοινωνικά, ανάμεσα στα οποία ήταν και η καταστροφή του πλανήτηnigel mazlyn jones 4
Ταυτόχρονα, έγραφε μουσική για τον κινηματογράφο και την τηλεόραση και έφτιαξε το σπίτι και το studio του στην ακτογραμμή της Κορνουάλης.
Η κυκλοφορία του Raft είναι ένα είδος επιστροφής στην τραγουδοποιία. Ένας δίσκος αρκετά πιο πλούσια ενορχηστρωμένος από το ντεμπούτο του (Ship To Shore), αλλά με αρκετή δωδεκάχορδη κιθάρα και ύφος που παραπέμπει στη δουλειά του στα seventies.
Με την αίσθηση ότι μια Σχεδία Επιστρέφει στο Λιμάνι, θέλησα να μιλήσω με τον Nigel Mazlyn Jones για να μοιραστώ την οπτική του πάνω στα όσα συνέβησαν από το 1976 μέχρι σήμερα.

nigel mazlyn jones with apes 
Από πολύ νωρίς δούλευες στο ζωολογικό κήπο, παρακολουθώντας τα ζώα και τους ανθρώπους που παρακολουθούσαν τα ζώα. Τι έμαθες για τα ζώα και τους ανθρώπους που τα παρακολουθούσαν από αυτή την παρατήρηση;
Είδα ότι οι άνθρωποι που παρακολουθούσαν τα ζώα συχνά δεν είχαν κανένα είδος ενσυναίσθησης για τα «άλλα» όντα που παρακολουθούσαν. Οι άνθρωποι δείχνουν να υστερούν σε κατανόηση, καθώς προσπαθούσαν με προσβλητικό τρόπο να αναγκάσουν τα ζώα να ανταποκριθούν. Μερικοί άνθρωποι διάβαζαν τις ταμπέλες που έλεγαν «μην ταΐζετε και μη δίνετε τσιγάρα και κέρματα στους πιθήκους» και μετά άναβαν τσιγάρα και τα πετούσαν στα κλουβιά. Καθώς μεγάλωνα, άρχισα να μισώ όλα τα κλουβιά και κατάλαβα ότι ήταν οι άνθρωποι που διασκέδαζαν με τα άλλα είδη ζωής και στη συνέχεια τα φυλάκισαν.
  
Έχεις μοιραστεί τη σκηνή με πολλούς γνωστούς μουσικούς. Ποιες ήταν οι πιο σημαντικές, οι πιο παράξενες, οι πιο αστείες στιγμές μέσα στα χρόνια;
Αρχικά η πιο σημαντική στιγμή ήταν όταν ήμουν 17 και είδα τους Pentangle να παίζουν ζωντανά και μ’ έστειλαν αλλού από αυτό το μοναδικό ήχο που έβγαζαν από τα ακουστικά όργανα. Δέκα χρόνια αργότερα, ήμουν πλάι στη σκηνή και έβλεπα τον drummer των Camel να δουλεύει σε απίστευτους ρυθμούς. Άνοιγα τις συναυλίες τους σε κάποια από τις περιοδείες τους στην Αγγλία. Ετοιμαζόταν για την κάθε συναυλία από τη στιγμή που πάταγε το πόδι του στο χώρο που θα γινόταν. Απόλυτα αφοσιωμένος! Η πιο αστεία στιγμή ήταν που ένα πρωί, πολύ νωρίς σε κάποιο φεστιβάλ του Glastonbury, τζάμαρα για πέντε ώρες με τον Palfi τον κλόουν και από κάτω ένα σωρό κόσμος χαχάνιζε. Όσο για παράξενες στιγμές, ήταν πολλές… έπαιζα με τον Guy Evans των Van Der Graaf Generator και καθώς ήμασταν στη μέση της συναυλίας και κοίταξα προς το μέρος του, είχε εξαφανιστεί ως φυσική παρουσία, αλλά εξακολουθούσε να ακούγεται. Αυτή ήταν η πρώτη μου εξωσωματική εμπειρία πάνω στη σκηνή. Αργότερα, κάποιος μου είπε ότι είχα εξαφανιστεί κι εγώ αλλά εξακολουθούσα να παίζω. Ήταν μάλλον μια ασυνήθιστη αλλά και εξαιρετική αυτοσχεδιαστική συναυλία.

Το Ship To Shore είναι ένα album που ψάχνουν μανιωδώς οι συλλέκτες τα τελευταία χρόνια. Τι υποδοχή είχε όταν κυκλοφόρησε;
Ο δίσκος πουλούσε αρκετά καλά στις συναυλίες, αλλά είχε ελάχιστη διανομή στα δισκοπωλεία. Δεν κυκλοφόρησε ποτέ «κανονικά» από εταιρεία καθώς τον έβγαλα εντελώς μόνος μου. Πολλοί εραστές της μουσικής τον αγάπησαν και το είπαν και στους φίλους τους. Έτσι προχώρησε. Από την άλλη, αρκετοί φανατικοί της folk δυσανασχέτησαν με τους πειραματισμούς, όμως πολλοί βρήκαν πολύ θετική τη σύνδεση των ηλεκτρικών στοιχείων με τα ακουστικά τραγούδια. Ο Robert Plant των Led Zeppelin άκουσε το album πριν κυκλοφορήσει και έκανε πολύ καλά σχόλια ειδικά για το ομώνυμο τραγούδι: «είναι εξαιρετικό, πρέπει να παίζεις περισσότερο όπως σ’ αυτό».

Παίζεις δωδεκάχορδη κιθάρα με πολύ προσωπικό τρόπο. Γιατί την προτιμάς σε σχέση με την εξάχορδη και πώς απέκτησες την τεχνική σου;Nigel Mazlyn Jones
Άκουσα για πρώτη φορά δωδεκάχορδη σ’ ένα δίσκο των Byrds. Ο ήχος με διαπέρασε από την κορυφή μέχρι τα νύχια και τον ερωτεύτηκα. Όταν έγινα δέκα έξι ετών αγόρασα μια Harmony δωδεκάχορδη και μ’ αυτήν έπαιξα δέκα χρόνια αργότερα το Ship To Shore. Λίγο καιρό μετά από αυτή τη δωδεκάχορδη, πήρα μια εξάχορδη Harmony. Έχουν πολύ όμορφο και ζεστό ήχο και παίζω συχνά μ’ αυτές. Δακτυλισμούς έμαθα από έναν θαυμάσιο μουσικό των ακουστικών blues, τον Dan Fone. Ήταν πολύ δύσκολο να παίζω δακτυλισμούς στη δωδεκάχορδη και στην αρχή χρησιμοποιούσα finger picks, αυτές τις ειδικές πένες που προσαρμόζουν στα δάχτυλα όσοι παίζουν μπάντζο. Οι πένες αυτές βοηθάνε τα δάχτυλα να χτυπάνε καλύτερα τα ζεύγη των χορδών και κάνουν καλύτερο διαχωρισμό στις νότες. Είκοσι χρόνια αργότερα έμαθα να μην χρειάζομαι τις πένες και παίζω με διάφορους τύπους δακτυλισμών, τόσο στη δωδεκάχορδη, όσο και στην εξάχορδη.

Έχεις συνθέσει πολλά instrumental κομμάτια και τα έχεις συμπεριλάβει σε πολλούς από τους δίσκους σου. Ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στη φόρμα του τραγουδιού και τη φόρμα του ορχηστρικού κομματιού από την άποψη της καλλιτεχνικής έκφρασης;
Τα instrumental ξεκινούν εκεί που οι λέξεις αδυνατούν να εκφράσουν την ατμόσφαιρα μιας ιστορίας. Γράφω στίχους κάθε μέρα και χρησιμοποιώ κάποια αποσπάσματα για τραγούδια μου. Αλλά μερικά τραγούδια γεννιούνται την ώρα που παίζω κιθάρα. Συχνά ο ήχος της κιθάρας με παρασύρει και δημιουργείται ένα instrumental, που αν είχε στίχους, απλά θα διέκοπταν την ατμόσφαιρα. Πολλές φορές, όταν γράφω και παίζω, νιώθω αυτό που άλλοι καλλιτέχνες έχουν πει, ότι η μουσική γράφεται μόνη της. Είναι σαν το υποσυνείδητο να έρχεται στην επιφάνεια, επειδή ο ήχος του οργάνου δημιουργεί ένα ξόρκι, σαν ο ήχος να μπορεί να μεταφέρει το μυαλό και την ψυχή κάπου αλλού. Προσπαθώ να αιχμαλωτίσω αυτή τη μαγεία κι επειδή γράφω στο δικό μου studio, αρχίζω να ηχογραφώ όταν νιώθω ότι η μαγεία είναι κάπου γύρω.

raft 
Με το Raft, μοιάζεις να επιστρέφεις στον ακουστικό ήχο. Πώς το αποφάσισες;
Από την αρχή ήταν η ακουστική κιθάρα που με έκανε να παίξω μουσική. Στις συναυλίες συνήθως παίζω ακουστική κιθάρα και οι δίσκοι ήταν μια ευκαιρία να εξερευνήσω άλλες πλευρές του ήχου. Μετά από τριάντα πέντε χρόνια συναυλιών, είχα ένα δεκαετές διάστημα παύσης στο οποίο μετέτρεψα δύο αποθήκες σε σπίτι και studio. Είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι όταν θα τελείωνα το studio, θα επέστρεφα στην πρώτη μου αγάπη που ήταν η δωδεκάχορδη. Επιπλέον, οι fans έλεγαν για πολλά χρόνια ότι θα ήθελαν να ακούσουν ένα δίσκο που να είναι πιο κοντά στον ήχο των live. Είμαι πολύ χαρούμενος με το Raft και τον τρόπο που ακούγεται.

Είσαι ένα πολύ ενεργό μέλος της κοινότητάς σου. Τι πιστεύεις ότι είναι σημαντικό σήμερα για την κοινότητα που ανήκεις, αλλά και για τον κόσμο ολόκληρο;
Αυτό που είναι σημαντικό τόσο για την κοινότητά μου, όσο και για τον κόσμο ολόκληρο είναι να καταλάβουμε εμείς οι άνθρωποι ότι ζούμε σε μια μικρή σφαίρα που αιωρείται στο διάστημα και ότι είμαστε απόλυτα εξαρτημένοι ο ένας από τον άλλον. Ότι είμαστε τόσο εύθραυστοι και πρόσκαιροι και ότι κάνουμε μη αναστρέψιμο κακό στο κοινό μας σπίτι που ονομάζουμε Γη. Εμείς και ο φυσικός κόσμος των ζώων και των φυτών είναι ένα και μοναδικό ζωντανό σώμα, αυτό που ονομάζουμε Ζωή και μερικοί αποκαλούν Γαία, γι’ αυτό θα έπρεπε να μάθουμε να αγαπάμε ο ένας τον άλλον και τον πλανήτη ολόκληρο πολύ περισσότερο. Χρειαζόμαστε περισσότερη ευαισθησία ο ένας προς τον άλλον, περισσότερη συμπόνοια, περισσότερη ζωή και χρόνο για να τη ζούμε καλά. Όπως λένε και οι σημειώσεις του Raft: «Ο πλανήτης Γη είναι η σχεδία που μας κουβαλά όλους. Οι σχεδίες είναι ευθραυστες, πρόσκαιρες και διατηρούνται ακέραιες με τις ελπίδες και τα όνειρα».
Nigel Mazlyn Jones 2

Δισκογραφία
Ship to Shore: LP 1976
Sentinel & The Fools of the Finest Degree: LP 1979
Breaking Cover: 1981 LP
Water From The Well: 1987 Cassette
Beyond This Point: 1989 Live Video
Angels Over Water: 1993 CD
Mazlyn Jones: 1991 LP
Mazlyn Jones with Guy Evans, Nik Turner Live: 1997 CD
Behind The Stone: 2000 CD
Planet for $ale: Jan 2007 CD
Raft: 2014 CD

 
Για περισσότερες πληροφορίες: http://www.nigelmazlynjones.com

 (πρωτοδημοσιεύτηκε στο www.progrocks.gr)







Thursday 1 May 2014

Marmalade Radio Show # 08 (Playlist 30/04/2014 @ Music Society)

Iraklis Triantafyllidis: Mia Fylaki
Frank Zappa: Hungry Freaks Daddy
Zoolixo Ligo: To Mavro To Pragma
Gus Boggar: Black Snow
Voyage Limpid Sound: Barberette's Summer Coif
Trans Am: I'll Never
Morgan Delt: Make My Grey Brain Green
Astral Son: You
Neil Young: Needle Of Death
Crazy Horse: I Don't Wanna Talk About It
Ed Askew: Mr. Dream
Tim Buckley: Phantasmagoria In Two
Soft Machine: Memories
Hawkwind: Cymbaline
Buffalo: Pound Of Flesh
Warhorse: I Who Have Nothing
Black Sabbath: The Wizard
Gonga: Black Sabbeth
Beak: Iron Acton
Tor-Peders: Tema Ett
Astralasia: Rangoon
Can: Mother Sky

Coperocksampler: Τα βιβλία του Julian Cope


julian cope 
Ο Julian Cope ήταν ένας μουσικός που παρακολουθούσα από νωρίς και αγαπούσα τη δουλειά του, τόσο με τους Teardrop Explodes, όσο και στα προσωπικά του album. Την εποχή που κυκλοφόρησε το πρώτο του βιβλίο, το Head On είχα χάσει το ενδιαφέρον μου στις δουλειές του, νομίζω ότι το Jehovahkill ήταν το τελευταίο album που μου άρεσε αρκετά. Όμως, καθώς βρέθηκα σε ένα από τα πιο ατμοσφαιρικά βιβλιοπωλεία του Bristol –από αυτά που ξαπλώνεις στη μοκέτα και διαβάζεις με τις ώρες- έπιασα στα χέρια μου το βιβλίο και άρχισα να το ξεφυλλίζω. Μετά από δύο ώρες ανάγνωσης μέσα στο βιβλιοπωλείο, έφυγα έχοντας αγοράσει το βιβλίο.
Εκείνο που διαχωρίζει τον Cope από τους πιο πολλούς μουσικούς που αποφασίζουν να γράψουν την αυτοβιογραφία τους, είναι ότι γράφει καλά. Δηλαδή, πολύ καλά. Βάζει τον αναγνώστη στην ατμόσφαιρα της εποχής που περιγράφει, περιγράφει θαυμάσια, έχει καλό κλασικό αγγλικό χιούμορ και δεν ωραιοποιεί τίποτα. Επίσης, παρουσιάζει τον εαυτό του όπως ακριβώς είναι: μπερδεμένος, εγωιστής, αφελής, φιλόδοξος, πανέξυπνος σε κάποια ζητήματα και εντελώς χαζός σε άλλα. Μέσα στα επόμενα χρόνια, αγόρασα όλα τα βιβλία που έβγαλε, τη συνέχεια της αυτοβιογραφίας του ως μουσικού, το Repossessed, τα βιβλία που αφορούσαν στην Αρχαιολογία και τα παλιά ιερά της Αγγλίας ( The Modern Antiquarian) και της υπόλοιπης Ευρώπης (Megalithic European) αλλά το μεγαλύτερο κόλλημα το έφαγα με τα τρία –ως τώρα- μουσικά του βιβλία.
Αν δεν έχεις αρκετά λεφτά αυτή την εποχή, καλύτερα μην δοκιμάσεις να διαβάσεις τα βιβλία του Julian. Είναι βέβαιο ότι θα σε στείλουν στα δισκοπωλεία (όπου δεν θα βρεις τίποτα) και θα πέσεις στα σκληρά του e-bay και του discogs.

Krautrocksampler 

Το Krautrocksampler του 1995 μου έμαθε την ιστορία καθενός από τα μεγαλύτερα συγκροτήματα του είδους και κυρίως τη δισκογραφία τους. Οι Cosmic Jokers, οι Cluster και οι La Dusseldorf μου ήταν εντελώς άγνωστοι ενώ είχα μαύρα μεσάνυχτα ως προς τις περιόδους της μουσικής των Tangerine Dream. Από τότε ήταν που άρχισα να κυνηγάω τους δίσκους της Ohr Records και καθώς το internet ήταν ακόμη σε εμβρυακή μορφή, κατάφερνα να βρω ελάχιστους δίσκους που πλήρωνα πανάκριβα. Ξαναδιαβάζω από καιρό σε καιρό το βιβλίο και πάντα ανακαλύπτω μερικούς δίσκους που θα ήθελα να έχω, προς μεγάλη λύπη της τράπεζάς μου, που βλέπει τις ελάχιστες οικονομίες μου να εξανεμίζονται.

Japrocksampler 















Τα πράγματα έγιναν χειρότερα το 2007 με το Japrocksampler. Η αλήθεια είναι ότι πάντα είχα τη λόξα να αγοράζω γιαπωνέζικες εκδόσεις των δίσκων που μου άρεσαν –σε βινύλιο ή cd- αλλά δεν είχα εντρυφήσει στο rock της Ιαπωνίας. Με τη βοήθεια του St. Julian, όχι μόνο έμαθα μερικά συγκροτήματα που αγνοούσα (Le Rallizes Denudes, Far East Family Band, The Jacks κλπ.) αλλά έμαθα και να λατρεύω τα obi (ταινία που υπάρχει ατην αριστερή πλευρά των γιαπωνέζικων εκδόσεων με βασικές πληροφορίες στα για το συγκρότημα καθώς και την τιμή των album) και να ξεχωρίζω την πρώτη έκδοση των δίσκων ανάλογα με τη δισκογραφική εταιρεία και τα χρώματα του obi. Μπήκα για τα καλά μέσα, καθώς οι περισσότεροι από αυτούς τους δίσκους είναι πανάκριβοι. Ευτυχώς, βγήκαν και κάποιες επανεκδόσεις στην Αγγλία αλλά τα καλά album της συγκεκριμένης σκηνής είναι καλύτερα να τα έχεις αυθεντικά και μάλιστα με τα αυθεντικά obi τους.

copendium 















Το Copendium είναι το πιο πρόσφατο βιβλίο του Julian Cope. Εδώ, δεν υπάρχει κάποια θεματική αναφορά αλλά μπορεί να βρει κανείς πολλά και διαφορετικά ιδιώματα με δίσκους που κυκλοφόρησαν από τη δεκαετία του ’50 μέχρι σήμερα. Απίστευτες πληροφορίες και υλικό για απόλυτα underground κυκλοφορίες, 700 σελίδες για να αγοράζεις τον έναν δίσκο μετά τον άλλο (αν έχεις λεφτά, που δεν έχεις) καθώς και μερικά πιο συνοπτικά samplers: Δύο postpunksamplers, ένα hardrocksampler, ένα glamrocksampler, κι ένα καταπληκτικό danskrocksampler που αναφέρεται στην ψυχεδελική σκηνή της Δανίας. Υπάρχει και ένα τριπλό cd που περιλαμβάνει υλικό που αναφέρεται στο βιβλίο και πωλείται χωριστά.
Εκείνο που γίνεται απόλυτα καθαρό στο Copendium είναι τα προσωπικά κολλήματα του Julian: η υπερβολική του αγάπη στον βρώμικο ήχο, το πρωτοpunk των Stooges και των MC5 και το πρωτοmetal, που αποτελεί και την απόλυτα θετική έκπληξη του βιβλίου. Το πρώτο από τα σημαντικότερα πλεονεκτήματα της γραφής του Cope είναι ακριβώς αυτό: παραδίδεται απολύτως στα κολλήματά του και γράφει εντελώς προσωπικά. Ασχολείται μόνο με τη μουσική που έχει βιώσει και δεν βρίσκει κανέναν λόγο να αναφερθεί σε δίσκους επειδή απλώς κάποια στιγμή θεωρήθηκαν σημαντικοί. Το δεύτερο μεγάλο πλεονέκτημα είναι ότι δεν το παίζει πατριάρχης της μουσικής, όπως αρκετοί γραφιάδες έχουν προσπαθήσει τα προηγούμενα χρόνια. Δεν ενδιαφέρεται να πείσει για την εγκυρότητα της γνώμης του, δεν ενδιαφέρεται να την «πουλήσει» στον αναγνώστη του. Το μόνο πράγμα που κάνει είναι να δείχνει τους δίσκους και τις μουσικές που αγαπάει σε όλους εμάς, όπως τα παιδιά δείχνουν το αγαπημένο τους παιχνίδι στα συνομίληκά τους: απαριθμώντας όλες τις ομορφιές των παιχνιδιών, όλες τις κρυμμένες τους χάρες μόνο και μόνο εξαιτίας της αγάπης που τρέφουν για τα συγκεκριμένα αντικείμενα.
Όπως σημειώνει ο Brett Milano σε ένα επίσης πανέμορφο βιβλίο που αφορά στη μουσική, το Vinyl Junkies, είναι βέβαιο ότι οι άνθρωποι που ασχολούνται φανατικά με κάθε είδους συλλογή, παρουσιάζουν στοιχεία καθήλωσης σε κάποιο από τα πρώιμα –κατά Freud- στάδια ανάπτυξης της προσωπικότητας. Ε, λοιπόν ο Julian είναι σίγουρα ένας τέτοιος τύπος. Όπως ακριβώς και μερικοί από εμάς. Γι’ αυτό και διαβάζουμε φανατικά τα βιβλία του.
 Για περισσότερα στοιχεία: http://www.headheritage.co.uk/
(πρωτοδημοσιεύτηκε στο www.progrocks.gr)

Thursday 24 April 2014

Marmalade Radio Show # 07 (Playlist 23/04/2014 @ Music Society)

Mike Hart: Please Bring Back The Birch For The Milkman
Medicine Head: All For Tomorrow
Beau: Sleeping Town
Beau: Welcome
Tractor: Ravenscroft’s 13 Bar Boogie
Shy Limbs: Reputation
King Crimson: In The Wake Of Poseidon
Crippled Black Phoenix: Northern Comfort
The Junipers: Paint The Ground
Glenn Jones: From A Forgotten Session
Nigel Mazlyn Jones: When Rivers Run
Sons Of Champlin: Why Do People Run From The Rain
BoAnders Persson: India
Parson Sound: India (Slight Return)
Trad Gras Och Stennar: Svarta Parla
S T Mikael: Time Caravan
nick nicely: 49 Cigars
Frank Zappa: 20 Small Cigars
Mahavishnu Orchestra: A Lotus On Irish Streams
June Tabor: No Man’s Land
Robin Williamson: For Three Of Us
Bill Fay: Garden Song
Blonde On Blonde: Castles In The Sky
Bob Dylan: I Want You
Cisco Houston: St. James Infirmary
Paul Clayton: Who’s Gonna Buy You Ribbons When I’m Gone
Fairport Convention: Farewell, Farewell

Bo Anders Persson (Stockholm’s Genius): Trees, Grass, Stones, Potatoes, Onions and Carrots



BoAndersPersson 
Ο BoAnders Persson ζει στα περίχωρα της Στοκχόλμης και καλλιεργεί ο ίδιος το φαγητό του: «πατάτες, κρεμμύδια, κολοκύθες, καρότα, οτιδήποτε ευδοκιμεί σ’ αυτά τα μέρη». Σε αντίθεση με πολλούς μουσικούς που καλλιέργησαν μέσα στα χρόνια υπέρμετρες φιλοδοξίες, είναι χαρούμενος με τη ζωή του και με τα πράγματα που ως τώρα έχει κάνει.
Η μουσική του Bo Anders θα μπορούσε να έχει αλλάξει τη ζωή πολλών ανθρώπων. Ταυτόχρονα θα άλλαζε και τον τρόπο που αντιλαμβάνονταν τη μουσική, το σύμπαν και τα πάντα, μόνο που στο πέρασμα του χρόνου δεν ήταν τόσο πολλοί αυτοί που άκουσαν τη μουσική του.
Όταν προσπάθησε στα παιδικά του χρόνια να σπουδάσει μουσική απογοητεύτηκε γρήγορα και τα παράτησε, θεωρώντας τον εαυτό του ατάλαντο. Όταν όμως έφτασε στη Στοκχόλμη ο μινιμαλιστής συνθέτης Terry Riley και ο Bo Anders βρέθηκε να συμμετέχει στη σκηνή παίζοντας ένα μικρό μέρος στα πλήκτρα από το αριστούργημα του Riley In C, άλλαξε ο τρόπος που αντιλαμβανόταν τη μουσική και κυρίως τον εαυτό του σε σχέση με αυτήν.
Parson Sound
Το 1967 δημιούργησε τους Pärson Sound, που ήταν περισσότερο ένα όχημα έκφρασης παρά ένα συγκρότημα με σταθερά μέλη. Ο Persson έστηνε μικρά σύνολα, από ντουέτα μέχρι κουιντέτα, έδινε μια πρώτη μουσική ιδέα και οι μουσικοί αυτοσχεδίαζαν. Μπορεί οι επιρροές του να έρχονταν από τον Terry Riley, τον John Cage, τον La Monte Young ή τον Luciano Berio, ο καταλύτης όμως του ύφους των Pärson Sound πέρα από τον μινιμαλισμό, ήταν η ψυχεδέλεια, όχι όμως όπως την ξέρουμε ως μέρος της rock αισθητικής, αλλά ως πνευματική κατάσταση. Μία ψυχεδελική οπτική που συνδεόταν με την free jazz και την ωμή αισθητική του ιαπωνικού Θεάτρου Νο.
Οι Pärson Sound δεν κυκλοφόρησαν τίποτα στα δύο χρόνια που έδρασαν. Ο Persson όμως κυκλοφόρησε το 2001 ένα διπλό cd που περιελάμβανε πολλές ηχογραφήσεις του σχήματος, ή καλύτερα των σχημάτων, που τους αποτελούσαν. Πρόσφατα κυκλοφόρησε από την Subliminal Sounds ένα τριπλό βινύλιο με τις ηχογραφήσεις αυτές.
harvester
Ο Persson κυκλοφόρησε το 1967 ένα lp μαζί με τον Folke Rabe που είχε τον τίτλο Was??/Proteinimperialism και μάλιστα το κυκλοφόρησε από την Wergo, μία δισκογραφική εταιρεία που ειδικευόταν σε αυτό που αργότερα ονομάστηκε ηλεκτροακουστική avant garde. Φυσικά ο δίσκος ακούστηκε μόνο από τους φανατικούς του είδους και θα έλεγε κανείς ότι η ψυχεδελική οπτική του δυσκόλεψε τους πιουρίστες.
Οι συνεργάτες του ήταν -για κάποιους, ευτυχώς- αρκετά λιγότερο προσανατολισμένοι στην χαλαρή φόρμα απ’ ό,τι ο ίδιος. Έτσι, η κυκλοφορία του Sov Gott Rose-Marie από τους International Harvester ήταν αρκετά πιο συμβατική. Όμως σύντομα τα πράγματα αποκαταστάθηκαν και το Hemåt που κυκλοφόρησε υπό το όνομα των Harvester ήταν βαθιά αβαντγκαρντίστικο.              
Ένας από τους δίσκους που έκαναν ιδιαίτερη αίσθηση (σε καλλιτεχνικό επίπεδο) ήταν το Reportage: Spela Själv, ένα είδος field recording, στο οποίο ο Persson έβαζε μουσικούς σε ένα δωμάτιο με μουσικά όργανα και ηχογραφούσε τα αποτελέσματα.
trad gras och stennar 










Αν και ο Bo Anders Persson πειραματιζόταν έντονα με τα πλήκτρα, το φλάουτο και τις ανάποδες ταινίες, το βασικό του όργανο ήταν η κιθάρα. Στο πιο συμβατικό και το πιο γνωστό από τα σχήματα με τα οποία συνδέθηκε, ήταν ο μοναδικός κιθαρίστας. Οι Träd, Gräs Och Stenar (Trees, Grass And Stones) ήταν μια από τις πιο σημαντικές psych-prog μπάντες της Σουηδίας. Δημιουργήθηκαν το 1969, κυκλοφόρησαν τέσσερα σπουδαία albums μέχρι το 1972, διασκεύασαν Stones (ένα απίστευτο Satisfaction), Hendrix (ένα φοβερό All Along The Watchtower) και δεν άφησαν φεστιβάλ για φεστιβάλ που να μην παίξουν. Όπως συνέβαινε με πολλά σχήματα της βόρειας Ευρώπης, περισσότερο ενδιαφέρονταν για τις ζωντανές εμφανίσεις παρά για τις ηχογραφήσεις. Έτσι, οι δίσκοι τους ήταν μια προσπάθεια να μεταφέρουν το κλίμα των συναυλιών τους. Πρόκειται όμως για τέσσερις δισκάρες με σημαντικότερη ίσως την πρώτη ομώνυμη δουλειά τους, στην οποία ο Bo Anders αναφέρεται ως το πράσινο album. Οι Träd, Gräs Och Stenar επανεμφανίστηκαν στα zeros και ανάμεσα στα άλλα κυκλοφόρησαν και έναν πολύ όμορφο δίσκο το 2009 με τίτλο Homeless Cats. Ο Bo Anders είχε δηλώσει ότι θα αποχωρούσε από την μπάντα, όμως μέσα σε δύο χρόνια πέθαναν δύο μέλη του συγκροτήματος, με αποτέλεσμα να πάψουν να υπάρχουν.
                  
love is here to stay 











Με τις επανεκδόσεις των cd των Träd, Gräs Och Stenar να κυκλοφορούν, με το διπλό cd των Pärson Sound να είναι ακόμη διαθέσιμο αλλά και να επανακυκλοφορεί σε τριπλό περιορισμένο βινύλιο, η δουλειά του 77χρονου (!) σήμερα Bo Anders Persson είναι γενικά προσβάσιμη. Αν συμπεριλάβουμε δε και το ολοκαίνουργιο Love Is Here To Stay, ένα διπλό lp / μονό cd που κυκλοφόρησε μόλις από τη Subliminal Sounds με ακυκλοφόρητο υλικό από όλα τα σχήματα και όλες τις προσωπικές του αναζητήσεις, μπορούμε να αποκτήσουμε μια πλήρη εικόνα για τη μεγάλη του προσφορά στη μουσική. Θα μπορούσατε άραγε να σκεφτείτε κάποιον άλλο μουσικό τόσο σημαντικό, που να μπορεί να δώσει στις αρχικές μινιμαλιστικές επιρροές του Terry Riley την trippy αισθητική των Ash Ra Tempel (εποχή Schwingungen) και το twist του Captain Beefheart και μάλιστα με τόσο προσωπικό τρόπο;

bo anders persson today

Thursday 10 April 2014

Marmalade Radio Show # 06 (Playlist 09/04/2014 @ Music Society)



Mary Hopkin: Those Were The Days
The Beatles: While My Guitar Gently Weeps
Radha Krisna Temple: Govinda
George Harrison: Drilling A Home
The Beau Brummels: These Boots Are Made For Walking
Gandalf: Nature Boy
Will-O-The Wisp: Hang On To A Dream
Axis: Ela Ela
Mountain: Theme From An Imaginary Western
Greenslade: Spirit Of The Dance
Yes: Madrigal
Dream Theater: Surrounded
Black Sabbath: Paranoid
Cathedral: Equilibrium
Villagers Of Ioannina City: Τι Κακό
The Strypes: You Can’t Judge A Book By It’s Cover
Temples: The Golden Throne
Dukes Of Stratosphear: Your Gold Dress
Pink Floyd: See Emily Play
Syd Barrett: Dark Globe
Syd Barrett: If It’s In You
Devendra Banhart: Shabop Shalom
Elliott Smith: Between The Bars
Gram Parsons: Wheel Of Fortune
Alan Parsons: Cask Of Amontillado
Porcupine Tree: The Moon Toches Your Shoulder
Incredible Expanding Mindfuck: Headphone Dust