Coperocksampler: Τα βιβλία του Julian Cope

 

Ο Julian Cope ήταν ένας μουσικός που παρακολουθούσα από νωρίς και αγαπούσα τη δουλειά του, τόσο με τους Teardrop Explodes, όσο και στα προσωπικά του album. Την εποχή που κυκλοφόρησε το πρώτο του βιβλίο, το Head On είχα χάσει το ενδιαφέρον μου στις δουλειές του, νομίζω ότι το Jehovahkill ήταν το τελευταίο album που μου άρεσε αρκετά. Όμως, καθώς βρέθηκα σε ένα από τα πιο ατμοσφαιρικά βιβλιοπωλεία του Bristol –από αυτά που ξαπλώνεις στη μοκέτα και διαβάζεις με τις ώρες- έπιασα στα χέρια μου το βιβλίο και άρχισα να το ξεφυλλίζω. Μετά από δύο ώρες ανάγνωσης μέσα στο βιβλιοπωλείο, έφυγα έχοντας αγοράσει το βιβλίο.

Εκείνο που διαχωρίζει τον Cope από τους πιο πολλούς μουσικούς που αποφασίζουν να γράψουν την αυτοβιογραφία τους, είναι ότι γράφει καλά. Δηλαδή, πολύ καλά. Βάζει τον αναγνώστη στην ατμόσφαιρα της εποχής που περιγράφει, περιγράφει θαυμάσια, έχει καλό κλασικό αγγλικό χιούμορ και δεν ωραιοποιεί τίποτα. Επίσης, παρουσιάζει τον εαυτό του όπως ακριβώς είναι: μπερδεμένος, εγωιστής, αφελής, φιλόδοξος, πανέξυπνος σε κάποια ζητήματα και εντελώς χαζός σε άλλα. Μέσα στα επόμενα χρόνια, αγόρασα όλα τα βιβλία που έβγαλε, τη συνέχεια της αυτοβιογραφίας του ως μουσικού, το Repossessed, τα βιβλία που αφορούσαν στην Αρχαιολογία και τα παλιά ιερά της Αγγλίας ( The Modern Antiquarian) και της υπόλοιπης Ευρώπης (Megalithic European) αλλά το μεγαλύτερο κόλλημα το έφαγα με τα τρία –ως τώρα- μουσικά του βιβλία.

Αν δεν έχεις αρκετά λεφτά αυτή την εποχή, καλύτερα μην δοκιμάσεις να διαβάσεις τα βιβλία του Julian. Είναι βέβαιο ότι θα σε στείλουν στα δισκοπωλεία (όπου δεν θα βρεις τίποτα) και θα πέσεις στα σκληρά του e-bay και του discogs.

 

Το Krautrocksampler του 1995 μου έμαθε την ιστορία καθενός από τα μεγαλύτερα συγκροτήματα του είδους και κυρίως τη δισκογραφία τους. Οι Cosmic Jokers, οι Cluster και οι La Dusseldorf μου ήταν εντελώς άγνωστοι ενώ είχα μαύρα μεσάνυχτα ως προς τις περιόδους της μουσικής των Tangerine Dream. Από τότε ήταν που άρχισα να κυνηγάω τους δίσκους της Ohr Records και καθώς το internet ήταν ακόμη σε εμβρυακή μορφή, κατάφερνα να βρω ελάχιστους δίσκους που πλήρωνα πανάκριβα. Ξαναδιαβάζω από καιρό σε καιρό το βιβλίο και πάντα ανακαλύπτω μερικούς δίσκους που θα ήθελα να έχω, προς μεγάλη λύπη της τράπεζάς μου, που βλέπει τις ελάχιστες οικονομίες μου να εξανεμίζονται.

 

Τα πράγματα έγιναν χειρότερα το 2007 με το Japrocksampler. Η αλήθεια είναι ότι πάντα είχα τη λόξα να αγοράζω γιαπωνέζικες εκδόσεις των δίσκων που μου άρεσαν –σε βινύλιο ή cd- αλλά δεν είχα εντρυφήσει στο rock της Ιαπωνίας. Με τη βοήθεια του St. Julian, όχι μόνο έμαθα μερικά συγκροτήματα που αγνοούσα (Le Rallizes Denudes, Far East Family Band, The Jacks κλπ.) αλλά έμαθα και να λατρεύω τα obi (ταινία που υπάρχει ατην αριστερή πλευρά των γιαπωνέζικων εκδόσεων με βασικές πληροφορίες στα για το συγκρότημα καθώς και την τιμή των album) και να ξεχωρίζω την πρώτη έκδοση των δίσκων ανάλογα με τη δισκογραφική εταιρεία και τα χρώματα του obi. Μπήκα για τα καλά μέσα, καθώς οι περισσότεροι από αυτούς τους δίσκους είναι πανάκριβοι. Ευτυχώς, βγήκαν και κάποιες επανεκδόσεις στην Αγγλία αλλά τα καλά album της συγκεκριμένης σκηνής είναι καλύτερα να τα έχεις αυθεντικά και μάλιστα με τα αυθεντικά obi τους.

 

Το Copendium είναι το πιο πρόσφατο βιβλίο του Julian Cope. Εδώ, δεν υπάρχει κάποια θεματική αναφορά αλλά μπορεί να βρει κανείς πολλά και διαφορετικά ιδιώματα με δίσκους που κυκλοφόρησαν από τη δεκαετία του ’50 μέχρι σήμερα. Απίστευτες πληροφορίες και υλικό για απόλυτα underground κυκλοφορίες, 700 σελίδες για να αγοράζεις τον έναν δίσκο μετά τον άλλο (αν έχεις λεφτά, που δεν έχεις) καθώς και μερικά πιο συνοπτικά samplers: Δύο postpunksamplers, ένα hardrocksampler, ένα glamrocksampler, κι ένα καταπληκτικό danskrocksampler που αναφέρεται στην ψυχεδελική σκηνή της Δανίας. Υπάρχει και ένα τριπλό cd που περιλαμβάνει υλικό που αναφέρεται στο βιβλίο και πωλείται χωριστά.

Εκείνο που γίνεται απόλυτα καθαρό στο Copendium είναι τα προσωπικά κολλήματα του Julian: η υπερβολική του αγάπη στον βρώμικο ήχο, το πρωτοpunk των Stooges και των MC5 και το πρωτοmetal, που αποτελεί και την απόλυτα θετική έκπληξη του βιβλίου. Το πρώτο από τα σημαντικότερα πλεονεκτήματα της γραφής του Cope είναι ακριβώς αυτό: παραδίδεται απολύτως στα κολλήματά του και γράφει εντελώς προσωπικά. Ασχολείται μόνο με τη μουσική που έχει βιώσει και δεν βρίσκει κανέναν λόγο να αναφερθεί σε δίσκους επειδή απλώς κάποια στιγμή θεωρήθηκαν σημαντικοί. Το δεύτερο μεγάλο πλεονέκτημα είναι ότι δεν το παίζει πατριάρχης της μουσικής, όπως αρκετοί γραφιάδες έχουν προσπαθήσει τα προηγούμενα χρόνια. Δεν ενδιαφέρεται να πείσει για την εγκυρότητα της γνώμης του, δεν ενδιαφέρεται να την «πουλήσει» στον αναγνώστη του. Το μόνο πράγμα που κάνει είναι να δείχνει τους δίσκους και τις μουσικές που αγαπάει σε όλους εμάς, όπως τα παιδιά δείχνουν το αγαπημένο τους παιχνίδι στα συνομίληκά τους: απαριθμώντας όλες τις ομορφιές των παιχνιδιών, όλες τις κρυμμένες τους χάρες μόνο και μόνο εξαιτίας της αγάπης που τρέφουν για τα συγκεκριμένα αντικείμενα.

Όπως σημειώνει ο Brett Milano σε ένα επίσης πανέμορφο βιβλίο που αφορά στη μουσική, το Vinyl Junkies, είναι βέβαιο ότι οι άνθρωποι που ασχολούνται φανατικά με κάθε είδους συλλογή, παρουσιάζουν στοιχεία καθήλωσης σε κάποιο από τα πρώιμα –κατά Freud- στάδια ανάπτυξης της προσωπικότητας. Ε, λοιπόν ο Julian είναι σίγουρα ένας τέτοιος τύπος. Όπως ακριβώς και μερικοί από εμάς. Γι’ αυτό και διαβάζουμε φανατικά τα βιβλία του.

 Για περισσότερα στοιχεία: http://www.headheritage.co.uk/

(πρωτοδημοσιεύτηκε στο www.progrocks.gr)